Po czterech miesiącach spędzonych w śpiączce obudziłam się z brutalną prawdą: mój dom zniknął, został sprzedany beze mnie. Mój syn milczał, gdy jej rodzice zajęli moje miejsce. Dziś wieczorem, na gali noworocznej, wróciłam do tego świata. Prawnik otworzył teczkę. Na zewnątrz błysnęły policyjne światła. A to, co wyszeptałam Julianowi… rozbiło wszystko, co myśleli, że wygrali.

Po drugiej stronie zapadła długa cisza. „Maggie? Boże, kobieto… Słyszałem o wypadku. Słyszałem, że… Słyszałem, że się skończyło”.

„To jeszcze nie koniec, Arthurze” – powiedziałem głosem jak zimna stal. „Jestem w Silver Pines. Potrzebuję prawnika. I przyjaciela”.

„Będę za godzinę” – powiedział.

Arthur Sterling był najlepszym przyjacielem mojego zmarłego męża. Był człowiekiem o ogromnej władzy w stanie Connecticut, lwem świata prawniczego, który przeszedł na emeryturę, by wieść spokojne, luksusowe życie. Ale zawsze miał do mnie słabość i zawsze nienawidził Vanessy.

Gdy godzinę później wszedł do obskurnego pokoju odwiedzin, na jego twarzy malował się grymas czystej odrazy, gdy rozglądał się po otoczeniu.

„Maggie” – powiedział, biorąc mnie za ręce. „Co oni ci zrobili?”

Opowiedziałam mu wszystko. Opowiedziałam o śpiączce, fałszywym pełnomocnictwie, przeniesieniu aktu własności, Wittmanach i żwirowni, która kiedyś była moim ogrodem. Opowiedziałam mu o milczeniu Juliana i markowych torebkach Vanessy.

Gdy mówiłem, powietrze w pokoju zdawało się robić zimne. Oczy Artura stały się jak krzemień.