Po 28 latach małżeństwa mąż wyrzucił mnie bez grosza. Poszłam użyć starej wizytówki, którą zostawił mi ojciec, ale wydawca muzyczny zbladł i powiedział: „Pani Carter, katalog pani ojca jest wart…”. Byłam w szoku, gdy odkryłam, że

Odwrócił wzrok.

„Odeszła. Kiedy pojawiły się wieści o pozwie, powiedziała, że ​​potrzebuje przestrzeni. Nie miałam od niej wieści od trzech dni”.

Oczywiście, że tak. Madison nie była głupia. Zobaczyła tonący statek i skoczyła.

„Przykro mi, że przez to przechodzisz” – powiedziałam. I mówiłam szczerze. Nie dlatego, że chciałam mu pomóc, ale dlatego, że kiedyś go kochałam, a to przykre patrzeć, jak ktoś się niszczy. „Ale nie mogę ci pomóc”.

„Diana. Proszę. Zrobię wszystko. Podzielę się z tobą zyskami z Harbor View. Przekażę ci dom na plaży. Tylko pomóż mi się z tym uporać”.

„Nie rozumiesz, Robercie. Nie mogę tego puścić płazem, bo to ja cię pozywam”.

Na jego twarzy malowało się zdziwienie.

“Co?”

„Matthews Sterling Music Publishing. Założył je mój ojciec w Minqin Chamote. Kiedy zmarł, zapisał mi cały swój katalog w formie funduszu powierniczego. Funduszu, który został uruchomiony sześć tygodni temu, kiedy pojawiłem się w ich biurze bezdomny i bez grosza przy duszy”.

Obserwowałem, jak jego twarz traci kolor, gdy dociera do niego, co się stało.

„Piosenki twojego ojca są warte 47 milionów dolarów w obecnych i przewidywanych tantiemach, a ty korzystasz z nich bez odpowiednich licencji od lat. Osiem milionów, o które cię pozywamy, to dopiero początek, Robercie”.

Spojrzał na mnie tak, jakby nigdy wcześniej mnie nie widział.

„Chyba żartujesz. Henry? Ten facet, który grał na pianinie w tym małym klubie na Meeting Street – był wart miliony?”

„Był wart więcej niż miliony. Był wart czegoś, czego nie da się kupić za pieniądze. Uczciwości. Pracował całe życie, żeby zostawić mi coś, co ochroni mnie, kiedy będę tego najbardziej potrzebowała. A potrzebowałam tego z twojego powodu”.

Szok Roberta przerodził się w gniew — emocję, którą zawsze odczuwał, gdy czuł się osaczony.

„I co z tego? To zemsta? Zniszczysz mnie, bo twoje uczucia zostały zranione?”

„Moje uczucia zostały zranione” – powiedziałem tak cicho, że musiał się pochylić, żeby mnie usłyszeć. „Robert, nie zraniłeś moich uczuć. Zniszczyłeś mi życie. Ale ja nie zniszczę twojego. Sam to zrobiłeś, budując imperium na dźwigni finansowej i kradzieży”.

„Kradzież? Nigdy niczego nie ukradłem.”

„Ukradłeś moje 28 lat. Ukradłeś moją pewność siebie. Ukradłeś moje poczucie własnej wartości. I tak, technicznie rzecz biorąc, ukradłeś własność intelektualną mojego ojca, wykorzystując ją bez licencji. Prawo jest w tej kwestii bardzo jasne”.

„Diana, proszę. Stracę wszystko.”

„Dobrze” – powiedziałem. „Wtedy będziesz wiedział, jak to jest”.

Wstałem, żeby wyjść. Złapał mnie za ramię.