Panie, czy mogę prosić o resztki? Chwilę później zobaczył coś, co skłoniło go do wezwania pomocy.

Było pochmurne popołudnie w centrum Manili. Niebo zdawało się nie móc się zdecydować, czy ma padać, czy nie. Ulice wypełniał typowy chaos: sprzedawcy nawoływali potencjalnych klientów, trąbiły trójkołowce, a w powietrzu unosił się aromat grillowanego jedzenia ulicznego.

Thomas Reyes, 34-letni konsultant ds. oprogramowania, właśnie zakończył długie spotkanie z klientem i postanowił zjeść późny lunch w lokalnym punkcie gastronomicznym. Nie miał ochoty na nic wyszukanego, tylko na coś szybkiego i sycącego. Zamówił talerz ryżu adobo z jajkiem sadzonym, porcję lumpii i butelkę wina.

Jadł powoli, wciąż częściowo skupiony na pracy. Po około dwudziestu minutach odsunął tacę, zostawiając nietkniętą około jedną trzecią ryżu i lumpię. Właśnie gdy sięgał do torby po telefon, usłyszał za sobą cichy głos.

„Panie, czy mogę prosić o resztki?”