Panie, czy mogę prosić o resztki? Chwilę później zobaczył coś, co skłoniło go do wezwania pomocy.

Zaskoczony Thomas się odwrócił. Kilka kroków dalej stała mała dziewczynka – nie starsza niż osiem lat – ubrana w wyblakłą różową sukienkę i kapcie, które wyglądały na o dwa rozmiary za duże. Jej włosy były związane w luźny kucyk, a w jednej ręce trzymała plastikową torbę. Jej duże brązowe oczy patrzyły na niego z nadzieją, ale i ostrożnością.

Zamrugał. „Przepraszam, co powiedziałeś?”

Dziewczyna powtórzyła, tym razem nieco wyraźniej: „Czy mogę prosić pana o resztki?”

Thomas na chwilę oniemiał. Widział już wcześniej dzieci żebrzące na ulicach, ale to było coś innego. Nie prosiła o pieniądze, nie była agresywna ani monotonna. Po prostu chciała jego niedojedzonego jedzenia.

Powoli skinął głową. „Yyy… jasne. Oczywiście.”

Uśmiechnęła się – na sekundę – zanim podeszła. Ostrożnie przysunęła tacę bliżej, podniosła resztę jedzenia gołymi rękami i włożyła je do plastikowej torby. Jej dłonie poruszały się szybko, ale z szacunkiem, jakby nie chciała wyjść na zachłanną.

„Dziękuję panu” – powiedziała cicho, odwracając się, by odejść.

„Czekaj” – powiedział Thomas głośniej, niż zamierzał. Zatrzymała się i rozejrzała dookoła.

„Jesteś sam?” zapytał.

Skinęła głową.

„Gdzie są twoi rodzice?”

Spojrzała w dół. „Mama jest w szpitalu. Tata… nie mam pojęcia”.

Thomasowi ścisnęło się w piersi. Widział, że nie kłamie. Jej twarz była zbyt szczera, a mowa ciała zbyt naturalna, by udawać.

“Gdzie jesteś?”

„Przy torach kolejowych. Ja i mój brat.”

Thomas poczuł teraz narastającą w nim mieszaninę niepokoju i ciekawości. Zawsze wspierał organizacje charytatywne, czasami dobrowolnie, ale to było coś innego. To było dziecko tuż przed nim, ewidentnie potrzebujące pomocy.

„Jak masz na imię?”

„Lira” – odpowiedziała.

„Lira… chcesz coś świeżego do jedzenia? Mogę ci kupić kolejny talerz, jeśli jesteś głodna.”

Pokręciła głową. „Wystarczy. Podzielę się tym z bratem”.

Thomasa ponownie uderzyła jej pokora.