„Ona tylko odbiera telefony w szpitalu” – oznajmiła mama na przyjęciu świątecznym. „Zarabia ledwie najniższą krajową”. Ciocia Sarah uśmiechnęła się krzywo: „Przynajmniej to uczciwa praca”. Wtedy zawibrował mój pager: „Kod czarny – potrzebny ordynator chirurgii do zabiegu prezydenckiego”. W sali zapadła całkowita cisza.

Stałem w kącie salonu rodziców, trzymając w dłoni kieliszek musującego cydru, który zdążył się ogrzać. Doroczne świąteczne przyjęcie rodziny Chinów trwało w najlepsze. Siedemdziesięciu krewnych stłoczyło się w domu zaprojektowanym dla dwudziestu. Zapach pieczonej kaczki i imbiru mieszał się z drogimi perfumami i osądem.

„Emily, kochanie, chodź tu”. Głos mamy przebił się przez hałas. Stała przy fortepianie z ciocią Sarą, wujkiem Robertem i gromadką kuzynów, których ledwo rozpoznałam. Jej uśmiech był jasny i ostry jak skalpel. „Opowiedz wszystkim o swojej nowej pracy”.

Obawiałem się tego momentu odkąd trzy godziny temu przekroczyłem próg szpitala. „Pracuję w Metropolitan Hospital” – powiedziałem po prostu, starając się zachować neutralny ton.

„Jest skromna”. Mama się zaśmiała. Tym konkretnym śmiechem, który oznaczał, że zaraz powie coś ciętego, ukrytego pod maską czułości. „W szpitalu tylko odbiera telefony. Zarabia ledwie najniższą krajową, ale jesteśmy dumni, że w końcu ma pracę po tych wszystkich studiach”. Sposób, w jaki powiedziała „szkolenie”, sprawił, że zabrzmiało to, jakbym zmarnowała dekadę na malowanie palcami.

Ciocia Sarah poklepała mnie po ramieniu z protekcjonalnym współczuciem. „Przynajmniej to uczciwa praca, kochanie. Nie każdy może odnieść sukces taki jak twój brat”.

Mój brat David wybrał ten moment, by się popisać. Właśnie sfinalizował transakcję nieruchomości, o której wspominał już dwanaście razy tego wieczoru. W wieku 32 lat był złotym dzieckiem rodziny: odnoszącym sukcesy, czarującym, żonatym z prawnikiem i absolutnie nieznośnym.

„Hej, Em”. Klepnął mnie w ramię na tyle mocno, że aż się skrzywiłam. „Wciąż przyjmujesz pacjentów w recepcji szpitalnej? Ktoś musi odwalać czarną robotę, prawda?”

„Tak naprawdę nie pracuję w recepcji. Zacząłem…”