Ojciec mojej żony nazwał mnie „nic niewartym śmieciem” na oczach całej rodziny. „Zasługuje na coś lepszego” – oznajmił. Skinąłem grzecznie głową i powiedziałem: „Ma pan rację”. I wyszedłem sam z jego domu. Następnego dnia, o 10 rano, dostał 3 SMS-y: 1 od prawnika: „Umowa skończona!”,

Ataki słowne nasiliły się w kolejnych miesiącach. Robert rzucał złośliwe uwagi na temat moich ubrań, samochodu, braku ambicji. Porównywał mnie do innych mężczyzn w swoim kręgu towarzyskim, odnoszących sukcesy lekarzy i prawników, którzy jeździli drogimi samochodami, i głośno rozprawiał o swoich osiągnięciach. Sytuację pogarszało obserwowanie, jak Elena kurczy się podczas tych konfrontacji.

Pewna siebie naukowiec, którą poślubiłam, stała się cicha i przepraszająca, nieustannie usprawiedliwiając zachowanie ojca. Po szczególnie brutalnych kolacjach brała mnie na bok i szeptała przeprosiny, obiecując, że będzie lepiej, ale nigdy nie skonfrontowała się z nim bezpośrednio. Trzy miesiące temu odkryłam coś, co zmieniło wszystko.

Badając potencjalne inwestycje, natknąłem się na dokumenty finansowania Next Sora Labs. Firma była w poważnych tarapatach, zużywając gotówkę szybciej, niż była w stanie ją pozyskać. Skontaktowali się z dziesiątkami firm venture capital, ale ich wskaźnik zadłużenia do przychodów odstraszył większość poważnych inwestorów. Wtedy zdałem sobie sprawę, że muszę podjąć decyzję.

Mogłem uratować firmę Roberta poprzez anonimową inwestycję albo pozwolić jej upaść. Biznesmen we mnie dostrzegł potencjalny wzrost. Zięć we mnie dostrzegł coś zupełnie innego. Rozpocząłem proces due diligence, ukrywając swoją tożsamość za warstwami korporacyjnej struktury. Robert nigdy nie dowiedziałby się, że jego ratunkiem jest siedzenie przy stole, słuchanie jego obelg i obserwowanie, jak jego córka milczy.

Przełom nastąpił trzy tygodnie temu, podczas urodzinowej kolacji Eleny. Byliśmy u Roberta, który zaprosił swojego szwagra Harolda, kardiochirurga, który uwielbiał opowiadać o swoim domu wakacyjnym w Aspen. Harold właśnie kupił nową łódź. Robert ogłosił, że 40-stopowy jacht Eleny Cuttercake kosztował go więcej niż większość ludzi zarabia w ciągu 5 lat.

Harold roześmiał się i poklepał mnie po ramieniu. A ty, Samuel? Jakieś duże zakupy ostatnio? Nowa inwestycja w samochód? Powinienem był się tego spodziewać. Oczy Roberta rozbłysły tym znajomym błyskiem, który oznaczał, że zaraz zaatakuje. „Samuel nie robi takich zakupów” – powiedział Robert głosem ociekającym fałszywym współczuciem.

„On jest raczej praktyczny”. „Prawda, Samuelu?” Elena ścisnęła moją dłoń pod stołem, ostrzegając mnie, żebym zachował spokój. Ale Robert jeszcze nie skończył. „No cóż, bądźmy szczerzy. Moja córka jest genialną naukowczynią. Publikuje w najważniejszych czasopismach, przemawia na międzynarodowych konferencjach. Mogłaby wyjść za mąż za każdego.

Lekarz, prawnik, ktoś z realnymi perspektywami. Zamiast tego, zadowoliła się nią. Niejasno wskazał na mnie. Cóż, wszyscy popełniamy błędy. W sali zapadła cisza. Ręka Eleny zwiotczała w mojej. Harold wpatrywał się w swoje ciasto, jakby to była najbardziej fascynująca rzecz, jaką kiedykolwiek widział, a Robert siedział z zadowolonym uśmiechem, czekając na moją reakcję.

Spojrzałam na Elenę, naprawdę się jej przyjrzałam. Wpatrywała się w swoje kolana. Jej twarz poczerwieniała z zażenowania. Nie zażenowania zachowaniem ojca, ale zażenowania mną za to, że jestem żoną kogoś, kogo jej ojciec uważał za gorszego od niej. Wtedy zrozumiałam, że sytuacja się nie poprawi. Elena nie zamierzała mnie bronić, bo w głębi duszy się z nim zgadzała.

Może nie do końca, ale wystarczająco, by milczeć i pozwolić mu mnie zmiażdżyć na oczach jej rodziny. Powoli wstałem, położyłem serwetkę na stole i spojrzałem prosto na Roberta. Masz absolutną rację, powiedziałem. Zasługuje na coś lepszego. Pocałowałem Elenę w czoło, chwyciłem płaszcz i wyszedłem. Za sobą usłyszałem Elenę wołającą moje imię, ale się nie odwróciłem. Miałem pracę do wykonania.