Od miesięcy po kolacji kręciło mi się w głowie. Mój mąż zawsze powtarzał: „Jesteś po prostu zmęczona po pracy”. Ale wczoraj wieczorem po kryjomu schowałam jedzenie, które ugotował, i udałam, że padam na podłogę…

To właśnie wtedy instynkt przetrwania włącza się silniej niż kiedykolwiek.

Otworzyłem szeroko oczy, chwyciłem nadgarstek Davida i z całej siły wykręciłem go do tyłu. To był ruch Krav Maga, który ćwiczyłem przez ostatnie pięć lat, żeby się odstresować, a David zawsze uważał go za „bezużyteczny”.

“Aaaaa!” krzyknął David, a strzykawka wyleciała mu z ręki i potoczyła się po podłodze.

Upadł do tyłu, wpatrując się we mnie z przerażeniem. Zerwałem się na równe nogi, nie okazując już żadnych oznak słabości. Udawane zawroty głowy zniknęły, zastąpione wybuchem wściekłości.

„Saro? Ty… ty…” Twarz Dawida zbladła całkowicie.

Chwyciłem butelkę wina ze stołu i roztrzaskałem ją o krawędź marmurowego blatu. Czerwone wino rozprysnęło się jak świeża krew. Wycelowałem w niego ostrymi odłamkami szkła.

„Potrzebujesz pieniędzy, żeby spłacić te meksykańskie kartele, Davidzie?” Mój głos był głębszy i zimniejszy niż deszcz na zewnątrz.

Dawid cofnął się, unosząc ręce i jąkając się: „Ty… chyba źle usłyszałaś. Sarah, posłuchaj mojego wyjaśnienia. Zmusili mnie… Chciałem cię uśpić tylko po to, żeby zdobyć twoje odciski palców i przelać pieniądze; nie chciałem cię zabić!”

„Kłamczuchu!” krzyknąłem, robiąc kolejny krok naprzód. „Właśnie pytałeś o ostatnią dawkę leku . Chcesz mnie zabić albo okaleczyć, żeby móc przejąć firmę!”

David rozejrzał się za bronią, ale blokowałem jedyną drogę ucieczki do drzwi wejściowych. Jego zachowanie nagle się zmieniło. Jego przystojna twarz wykrzywiła się w dzikim grymasie. Wyciągnął zza pasa składany nóż.

„Dobra. Skoro już wiesz, nie muszę już udawać” – warknął David, rzucając się na mnie.

Walczyliśmy. David był silniejszy, ale panikował. Ja walczyłem o życie. Zamachnął się nożem i rozciął mi ramię – długa, piekąca rana. Krew przesiąkła mi rękaw. Zacisnąłem zęby, kopnąłem go mocno w krocze i wbiłem mu rozbitą szyjkę butelki w ramię.

Dawid krzyknął z bólu i upadł. Podbiegłem i kopnąłem go w bok.

Z trudem łapałam oddech, ściskając krwawiącą ranę i patrząc, jak mężczyzna, którego przez ostatnie 10 lat nazywałam mężem, wije się na podłodze naszego luksusowego domu.

„Dlaczego?” – zapytałam, a łzy znów napłynęły mi do oczu, mieszając się z potem. „Dałam ci wszystko. Pieniądze, status, miłość”.

David uśmiechnął się krzywo, a w jego oczach, pomimo bólu, malowała się pogarda: „W tym problem, Sarah. Dajesz mi . Jestem jak pies, którego wychowałaś. Chcę być panem. I… Rachel na mnie czeka”.

„Rachel?” – byłem oszołomiony. Rachel była moją osobistą sekretarką. Osobą, której najbardziej ufałem w firmie.

„Tak” – David wypluł krew z ust. „Rozumie mnie. I jest w ciąży ze mną. Potrzebujemy twoich pieniędzy, żeby zacząć wszystko od nowa w Europie”.

Prawda była jak ostatni cios w serce. Cały mój świat się zawalił. Mój mąż i moja prawa ręka. Jak długo to planowali?

Cofnąłem się, oparłem o ścianę i spojrzałem na telefon stacjonarny. Musiałem zadzwonić na policję.

Ale wtedy Dawid nagle wybuchnął śmiechem. Ochrypłym, dzikim śmiechem.

„Myślisz, że wygrałaś, Sarah?” Zachichotał, gwałtownie kaszląc. „Nie zjadłaś risotto. Jesteś mądra. Ale zapomniałaś o jednym”.

Zmarszczyłem brwi. „Co?”