„Nie płacz, proszę pana. Jeśli jesteś samotny, możesz usiąść ze mną i moją mamą” – powiedział chłopiec cicho do prezesa, siedzącego samotnie na ławce w parku – i w tej chwili cały jego świat się zmienił.

.

„Myślę, że żyją. Nie chcą być oswojone”.

Elise zaśmiała się cicho i weszła do salonu, wycierając dłonie ręcznikiem. Jej złote włosy były luźno związane, a kilka pasm wypadło, gdy założyła jeden za ucho. Mieszkanie było skromne, ale ciepłe, wypełnione ręcznie robionymi dekoracjami i cichą radością.

Wtedy zadzwonił dzwonek do drzwi.

Oboje się zatrzymali. Była Wigilia i nikogo się nie spodziewali.

Jaime poderwał się na równe nogi i rzucił się w stronę drzwi.

„Może to Mikołaj przyszedł wcześniej”.

Elise, rozbawiona, ale ciekawa, poszła za nim.

Gdy otworzyła drzwi, na sekundę zamarła.

Callum stał tam, jego czarny płaszcz pokryty był śniegiem, a oddech tworzył mu mgłę na mrozie. W dłoniach trzymał małą, ale bujną sosnę, już otuloną migoczącymi światełkami. Choinka lekko się przechyliła, niedoskonała i prawdziwa. Jego rękawiczki były niedopasowane, wyraźnie włożone w pośpiechu, a on sam wyglądał na lekko niepewnego, jakby nie był pewien, czy nie posunął się za daleko.

„Pomyślałem” – powiedział, odchrząkując – „że twoje drzewo mogłoby skorzystać z małego wzmocnienia”.

Oczy Jaimego rozbłysły niczym światełka na choince.

„Panie, przyprowadził pan posiłki!”

Callum się roześmiał. I po raz pierwszy nie zabrzmiało to powściągliwie.

Jaime zrobił krok naprzód, a potem spojrzał w górę z pewnością siebie dziecka, które wie, co jest najważniejsze.

„Panie, może pan już nie pożycza” – powiedział. „Po prostu zostań”.

Callum zamrugał. Słowa uderzyły gdzieś głęboko. Ponad latami spotkań, wypolerowanymi garniturami i cichymi wakacjami. Ponad chłopcem, którym kiedyś był, który zawsze był zbyt cichy, by kogokolwiek prosić, żeby został.

Spojrzał na Elise. Spotkała się z jego wzrokiem i coś niewypowiedzianego przeszło między nimi – rozpoznanie, zrozumienie, może nawet przyzwolenie. Jej uśmiech był delikatny, a głos łagodny.

„Proszę. Właśnie mieliśmy włączać światła.”

Odsunęła się, odgarniając dłonią ten sam złoty kosmyk włosów, jakby torując sobie drogę nie tylko do pokoju, ale do czegoś więcej.

Callum wkroczył i ostrożnie postawił choinkę obok ich choinki.

„To niewiele” – powiedział, zerkając na ich zniszczone dekoracje. „Ale pomyślałem, że może będzie bardziej świątecznie”.

Jaime spojrzał między drzewa i mądrze skinął głową.

„Teraz to jest las.”

Przez kolejną godzinę dekorowali obie choinki. Jaime opowiadał o każdej ozdobie, opowiadając Callumowi historię każdej z nich – laski cukrowej z zeszłego roku, gwiazdki z patyczków do lodów, płatka śniegu, który, jak twierdził, wyglądał jak statek kosmiczny.

Elise zrobiła im kakao, a Callum przyjął kubek z cichym uśmiechem. Usiadł blisko, ale nie za blisko Elise, ich ramiona niemal się stykały. A kiedy Jaime, zwinięty pod kocem później tego wieczoru, ziewnął i wyszeptał: „To najlepsze święta w życiu”, żaden z dorosłych się nie odezwał.

Nie było to konieczne.

Na zewnątrz padał śnieg, miękki i niekończący się. Wewnątrz ciepło biło nie tylko z grzejnika, kakao czy świateł, ale z czegoś spokojniejszego, bardziej stałego: obecności.

Żadnych deklaracji, żadnych wielkich obietnic. Tylko mężczyzna, który kiedyś siedział samotnie na ławce z wystygłą kawą, teraz siedzący obok chłopca, który zaoferował mu miejsce, gdzie mógłby należeć, i kobieta, która nigdy nie pytała, dlaczego został, robiąc miejsce tylko wtedy, gdy on to robił.

A w tym cichym, zwyczajnym pokoju pożyczanie po cichu stało się czymś stałym.

Światła w audytorium przygasły do ​​delikatnego złota, rzucając delikatną ciszę na zgromadzony tłum. Rodziny tłoczyły się w rzędach, z płaszczami na kolanach, z wyłączonymi telefonami, a wzrok utkwiony był w małej drewnianej scenie, owiniętej girlandami światełek i ręcznie robionymi płatkami śniegu z papieru. Na zewnątrz śnieg wciąż padał, powoli i cicho, ale w środku panowało ciepło – pulsująca energia czegoś, co miało się wkrótce zacząć.

Callum siedział z przodu, otoczony nieznajomymi, ale czuł coś nieznanego: komfort. W dłoniach trzymał złożony program wieczornego świątecznego pokazu. A na dole, na papierze, widniał tytuł ostatniego aktu: „Chłopiec i pożyczone światło”, napisany i wyreżyserowany przez Elise Grant, z Jaime Grantem w roli głównej.

Uśmiechnął się zanim zdał sobie z tego sprawę.

Za kulisami Elise stała w cieniu kurtyny, z lekko przekrzywionym zestawem słuchawkowym i notesem w dłoni. Jej włosy były jak zawsze związane nisko, a złote pasma wymykały się, odbijając nikłe światło żarówek zza kulis. Jej szary wełniany płaszcz był pokryty mąką i brokatem po wielu dniach przygotowań. Ale jej oczy były bystre, skupione i żywe.

Szeptała słowa otuchy dzieciom ustawiającym się w szeregu, poprawiała krzywą aureolę jednemu chłopcu, wygładzała pognieciony tył peleryny małej dziewczynki, a potem, klękając, wzięła dłonie Jaimego w swoje.

„Jesteś gotowy” – powiedziała cicho.

Jaime skinął głową.

„A co jeśli zapomnę linijki?”

„A potem uśmiechnij się i pożycz trochę światła od kogoś z publiczności. Będziesz wiedział, kto to jest”.

Jaime uśmiechnął się.

Kurtyna się otworzyła.

Scenę udekorowano pomalowanymi tekturowymi drzewami i świecącymi latarniami zawieszonymi na żyłce. Jaime pojawił się jako centralna postać sztuki, chłopiec poszukujący utraconego światła. Sceny rozwijały się z urzekającą prostotą. Chłopiec wędrował przez cienie, spotykając postacie, które ofiarowywały mu cząstkę swojego światła – życzliwość, opowieści, śmiech – aż w końcu, pod koniec, znów stanął sam.

Pojedynczy reflektor oświetlił Jaime’a w centrum sceny. Wyglądał pod nim na drobnego, a jego głos był spokojny, ale łagodny.

„Kiedy zgubisz się w ciemnościach” – powiedział, robiąc krótką pauzę – „możesz pożyczyć od kogoś światło, aż twoje znów zabłyśnie”.

Zapadła cisza. Nie ta zrodzona z niezręczności czy błędu, ale zrodzona z prawdy. Wszyscy dorośli w pomieszczeniu znieruchomieli. Niektórzy sięgnęli po chusteczki, inni położyli ręce na sercach.

Callum siedział nieruchomo, z oczami utkwionymi w chłopcu, którego słowa przebiły każdą obronę, którą budował latami. Nie płakał, ale coś w nim, stare i ostrożne, schyliło się.

Przeniósł wzrok na kulisy, gdzie Elise stała, ukryta przed wzrokiem, z ramionami delikatnie splecionymi na piersi, obserwując nie tylko przedstawienie, ale i swojego syna – ich chwilę. Nie zauważyła, że ​​Callum na nią patrzy. Była zbyt pochłonięta światem dzieci, ich głosami, ciszą wiary wypełniającą pokój.

Promieniowała, nie makijażem ani blaskiem reflektorów, ale obecnością, cichą siłą, niezachwianą gracją. Callum czuł to tak wyraźnie, jak ciepło ognia w dłoniach.

Elise zawsze była niczym pożyczone światło. Od pierwszej chwili, od pokrytej śniegiem ławki, przez noc, gdy otworzyła drzwi, po to, że nigdy nie naciskała, nigdy nie prosiła o więcej, nigdy nie kwestionowała jego wahań, lecz stała nieruchomo i pozwalała mu patrzeć.

Oklaski wybuchły niczym śnieg. Najpierw delikatne, potem grzmiące. Jaime skłonił się. Kurtyna opadła. Zapaliły się światła. Sala zadrżała z radości.

Ale Callum pozostał nieruchomy, a ostatnie słowa dźwięczały mu w głowie.

Nie ruszył od razu do drzwi za kulisy. Siedział w cichym blasku, wciąż trzymając w palcach zmięty program, jakby chciał się zakotwiczyć. Gdzieś w głębi duszy zrodziła się obietnica – nie głośna, nie pospieszna, nawet nie wypowiedziana. Tylko ciche przyrzeczenie: że światło, raz pożyczone, nigdy więcej nie będzie brane za pewnik.

Śnieg zmiękł, zanim dotarli do parku, padając teraz powolnymi, leniwymi płatkami, które otulały drzewa i migotały w słabym blasku bożonarodzeniowych lampek. Było cicho, zupełnie jak tamtej nocy, kiedy świat wydawał się zbyt zimny i zbyt szeroki, a w ciszy przebił się pojedynczy głos.

Callum zwolnił, gdy zbliżali się do ławki. Tej samej, zniszczonej, znajomej, pokrytej cienką warstwą bieli. Elise zerknęła na niego, jej oddech unosił się w powietrzu, a potem, bez słowa, otrzepała śnieg i usiadła. Jaime wspiął się obok niej, zwisając nogami z krawędzi. Callum podążył za nią.

Sięgnęła do płóciennej torby i wyjęła srebrny termos. Poczuła zapach kakao, gdy nalała ciepły napój do trzech niedopasowanych kubków, które spakowała na wszelki wypadek. Jeden podała Callumowi, drugi Jaime, a ostatni zatrzymała dla siebie.

Jaime wyciągnął coś z pod płaszcza – złożony kawałek tektury, którego brzegi były jeszcze wilgotne od kleju brokatowego. Ostrożnie go otworzył i uniósł.

Na przedniej stronie znajdował się rysunek dziecka. Trzy postacie z patyczków siedzące na ławce pod migoczącymi światełkami: jedna wysoka postać w długim płaszczu o smutnych oczach, kobieta o złotych włosach oferująca ciasteczko i mały chłopiec w czapce w kształcie niedźwiedzia, szeroko się uśmiechający.

„To ty” – powiedział Jaime, wskazując na środek. „A to mama i ja. To nasze pierwsze spotkanie”.

Callum delikatnie wziął kartkę, czując ucisk w piersi. Jaime oparł się o jego ramię.

„Cieszę się, że ją pożyczyłeś tamtego dnia.”

Elise spojrzała na nich oboje z delikatnym, cichym uśmiechem. Upiła łyk z kubka, a jej złote włosy opadły lekko na jedno oko. Latarnia uliczna za nią oświetlała jej twarz niczym urzeczywistnione wspomnienie.

Callum położył kartkę na kolanach i spojrzał na nią. Potem wyciągnął rękę i wziął ją za rękę, a jej palce instynktownie zacisnęły się na jego dłoni. Bez wahania.

Nie potrzebowali deklaracji, wielkich przemówień, idealnych momentów, oprawionych muzyką i fanfarami. Tylko tego – ławki, chłopca, początku.

Callum zwrócił się do Jaime’a i powiedział: „Miałeś rację, wiesz?”

Jaime przechylił głowę.

„Tego dnia, kiedy powiedziałeś, że mogę pożyczyć twoją mamę.”

Jaime uśmiechnął się, jakby to była najoczywistsza prawda na świecie.

Callum spojrzał na Elise, jego głos był cichy, ale pewny.

„Już nie pożyczam. Zostaję.”

Nie odpowiedziała od razu. Nie musiała. Uśmiechnęła się tylko, oparła głowę o jego ramię i pozwoliła, by ciepło między nimi wypełniło cichą przestrzeń, w której kiedyś panowała samotność.

A pod miękkim śniegiem i światełkami, z kakao ogrzewającym dłonie i historią za plecami, siedzieli – mężczyzna, który kiedyś czekał na ławce i nic nie znalazł, kobieta, która dawała, nie prosząc o nic w zamian, i mały chłopiec, który widział smutek i dawał nadzieję. Razem. Nie idealni, ale cali.

Lata później, gdy ludzie pytali ich o ulubione święta Bożego Narodzenia, żaden z nich nie wybierał wielkich, oczywistych momentów. Nie tego roku, gdy lokalna gazeta opublikowała całostronicowy artykuł o teatrze Elise i nazwała ją „kobietą uczącą miasto życzliwości”. Nie tego wieczoru, gdy sztuka Jaime’a wyprzedała wszystkie miejsca, a rodzice stali pod tylną ścianą, tylko po to, by patrzeć, jak ich dzieci wchodzą na scenę pod pożyczonymi aureolami i tekturowymi gwiazdami.

Kiedy siedzieli przy stole tylko we troje i ktoś zapytał: „Jakie były najlepsze święta?”, Jaime zawsze wskazywała na małe mieszkanie z pochyloną choinką i niedopasowanymi kubkami. Elise wspominała noc, kiedy jej salon zamienił się w las, bo zdenerwowany prezes pojawił się u jej drzwi z dodatkową choinką i nie wiedział, jak wyjść. A Callum – kiedy w końcu nauczył się odpowiadać na takie pytania – zawsze wskazywał na ławkę.

Nie dlatego, że było idealnie. Nie było. Jego płaszcz był za cienki, oddech za ciężki, serce zbyt zmęczone. Ale to był pierwszy raz w życiu, kiedy ktoś zobaczył go siedzącego w ciemności i podszedł do niego, zamiast od niego odejść.

Po spektaklu i drugiej nocy na ławce rezerwowych życie nie ułożyło się magicznie. Czynsz nie spadł. E-maile nie przestawały przychodzić. Dzieciaki wciąż zapominały tekstu. Członkowie zarządu nadal chcieli kwartalnych raportów, prognoz i odpowiedzi. Ale teraz ciężar tego wszystkiego spadł inaczej. Nie spoczywał już tylko na jednej parze ramion.

W poranki powszednie miasto budziło się tak, jak zawsze. Pasażerowie wsiadali do pociągów, wózki z kawą brzęczały, a gołębie sprawdzały okruszki na chodniku. W te poranki można było czasem dostrzec mężczyznę w ciemnym wełnianym płaszczu, idącego z chłopcem w czapce z daszkiem, który wyrósł już z uszu, ale nie chciał ich oddać. Chłopiec mówił szybciej niż mężczyzna, poruszając rękami, opisując postacie, które chciał zagrać w kolejnej sztuce.

„Powinien istnieć smok, który naprawdę boi się ciemności” – upierał się Jaime pewnego ranka, przeskakując szczelinę w chodniku. „Wszyscy myślą, że jest odważny, ale tak naprawdę potrzebuje tylko lampki nocnej”.

„Jak wyglądałaby jego lampka nocna?” – zapytał Callum.

„Jak maleńkie słońce” – powiedział natychmiast Jaime. „Albo jak…” Zmrużył oczy. „Jak w twoim biurze, kiedy zostawiasz je włączone do późna. Widać je z mostka, wiesz. Wygląda jak mała, kwadratowa gwiazda”.

Callum nigdy nie myślał o swoim narożnym gabinecie w ten sposób. Przez większość życia ten pokój był dla niego dowodem na to, że udało mu się z tego wyjść – widok z góry, szklane ściany, drzwi zamykane od środka. Ale kiedy Jaime opisał go jako lampkę nocną, coś w nim zaiskrzyło. To szklane pudełko przestało przypominać fortecę, a stało się czymś, co miało jakiś cel.

Kilka tygodni po pokazie Elise odwiedziła nas po raz pierwszy. Wysiadła z prywatnej windy z torbą na ramieniu i farbą na rękawie, patrząc na minimalistyczny hol i elegancki, cichy korytarz, jakby weszła na pusty plan filmowy.

„Mam wrażenie, że powinnam szeptać” – powiedziała, gdy przechodzili obok oprawionych abstrakcyjnych obrazów.

„Nie musisz” – odpowiedział Callum. „Połowa ludzi tutaj rozmawia przez telefon i krzyczy do słuchawek. Szkło po prostu to ukrywa”.

Otworzył drzwi do swojego biura. Okna sięgające od podłogi do sufitu oprawiały miasto w zimową szarość, a rzeka przecinała je niczym matowosrebrny pas. Ekrany na biurku jarzyły się, a wykresy, liczby i projekcje wirowały w ciszy.

Elise powoli weszła do środka.

„Wow” – powiedziała. „Jaime miał rację. Z góry rzeczywiście wygląda jak lampka nocna”.

Callum lekko zmarszczył brwi.

„Powiedział ci to?”

„Mówi mi wszystko” – powiedziała z uśmiechem. „Z wyjątkiem tego, komu dał ostatnią naklejkę na lekcji. Najwyraźniej to tajne”.

Podeszła do okien, jej palce przesuwały się po powietrzu, a nie po szybie, jakby dotknięcie mogło zniszczyć coś świętego.

„Jest pięknie” – powiedziała. „Ale czuję się… samotnie”.

Wiedział, że nie miała na myśli krytyki. To była tylko obserwacja, taka sama, jaką dziecko zauważyłoby, że niebo jest zachmurzone. Mimo to, trafiła w sedno. Rozejrzał się po pokoju – po ostrych kątach, nietkniętych skórzanych fotelach, kredensie zastawionym nagrodami, których nigdy nie odkurzył.

„Kiedyś czułem się tu bezpiecznie” – przyznał. „Jakby to był dowód, że nie potrzebuję już nikogo, kto by mnie odbierał. Mógłbym tu zostać na zawsze”.

Elise zwróciła się do niego.

„A teraz?”

Myślał o Jaimem śpiącym na kanapie Elise z otwartą książką na piersi; o kubkach po kakao z obtłuczonymi brzegami; o brokacie uwięzionym w dywanie w przedpokoju; o sposobie, w jaki Elise mówiła „my”, gdy rozmawiała o problemach, które technicznie rzecz biorąc, jeszcze nie dotyczyły jego.

„Teraz po prostu jest cicho” – powiedział. „Ciszej, niż powinno być”.

Wróciła do biurka i wyjęła z torby złożoną kartkę papieru.

„W takim razie może tego potrzebuje” – powiedziała.

Wziął kartkę i otworzył ją. W środku był rysunek – najwyraźniej autorstwa Jaime’a. Trzy postacie z patyczków na wysokim piętrze, jedna w ciasnym krawacie, druga z długimi, żółtymi włosami, a trzecia w czapce z niedźwiedziem. Za narysowanym oknem niebo było pełne migoczących gwiazd, a pod nimi, drżącym pismem, widniały cztery słowa: NASZE ŚWIATŁO TU ŻYJE.

Callum przełknął ślinę.

„Powiedział, że potrzebujesz lepszej lampki nocnej” – dodała cicho Elise. „Takiej, która nie wyłączy się, kiedy wrócisz do domu”.

Callum zrobił coś, co później tego popołudnia zszokowało jego asystenta: zwolnił miejsce na ścianie tuż przy drzwiach, wyjął oprawiony certyfikat giełdowy i zastąpił go rysunkiem. Następnym razem, gdy został do późna, biuro wydawało się inne. Światło wciąż szumiało, miasto wciąż jaśniało w dole, ale pomieszczenie nie przypominało już szklanej wyspy. Przypominało most.

Ta zima przerodziła się w wiosnę, a potem w lato. Lista oczekujących na wejście do teatru rosła. Rodzice z okolic, w których Elise nigdy wcześniej nie postawiła stopy, zaczęli dzwonić, pytając, czy jest miejsce dla jeszcze jednego dziecka, które jest „trochę nieśmiałe”, „ma trudności z nawiązywaniem przyjaźni” albo „po prostu potrzebuje miejsca, w którym będzie mogło spędzić godzinę po szkole”.

Kiedy miasto wycofało niewielką dotację, która miała pokryć koszty transportu, Elise długo wpatrywała się w e-maila, czując ucisk w żołądku. Już i tak wydawała każdego dolara, ponownie wykorzystując tekturowe tła i pożyczając kostiumy od szkolnych aktorów.

Już prawie przekonała samą siebie, że może jej się udać, jeśli będzie spała krócej, gdy nagle zadzwonił jej telefon.

Callum: Ile miejsc siedzących mają wynajmowane przez Ciebie furgonetki?

Zamrugała.

Elise: 12. Dlaczego?

Minutę później, kolejny SMS.

Callum: Kup dwa. Wynajmij, jeśli musisz. Ja zajmę się fakturami.

Wpatrywała się w ekran.

Elise: Nie mogę ci pozwolić—

Jego odpowiedź nadeszła, zanim zdążyła skończyć pisać.

Callum: Możesz. Potraktuj to jako inwestycję strategiczną.

Elise: Strategiczny w czym?

Callum: Oczywiście wśród przyszłych prezesów miast.

Wtedy wybuchnęła głośnym śmiechem, co przestraszyło Jaimego, który kolorował coś przy kuchennym stole.

„Co jest śmieszne?” zapytał.

„Nic” – powiedziała, mierzwiąc mu włosy. „Po prostu ktoś, kto nie potrafi udawać, że mu nie zależy”.

Furgonetki przyjechały dwa tygodnie później, na razie białe i proste, z nazwą teatru przyklejoną do okien laminowanymi literami, które Jaime pomógł wyciąć. Pierwszego popołudnia Elise patrzyła, jak podjeżdżają pod krawężnik przed schroniskiem kilka przecznic dalej, a w oczach pojawiły się łzy. Dzieci wysypały się, niektóre poważne, inne podskakujące, inne chowające się za starszym rodzeństwem.

Wśród nich była dziewczyna z włosami splecionymi w nierówne warkoczyki i w kurtce o dwa rozmiary za dużej. Trzymała się z tyłu, gdy reszta biegła w stronę budynku, wzrokiem błądząc po ulicy.

„Hej” – powiedziała łagodnie Elise, schodząc po schodach.

Dziewczyna wzruszyła ramionami.

„Czekasz na kogoś?” zapytała Elise.

Kolejne wzruszenie ramion.

„Mama powiedziała, że ​​przyjdzie” – mruknęła dziewczynka. „Ale musi zostać w pracy do późna”.

„Jak masz na imię?” zapytała Elise.

„Bri” – powiedziała dziewczyna.

„No cóż, Bri” – odpowiedziała Elise, wskazując na otwarte drzwi teatru, z których dobiegł śmiech – „dopóki ona tu nie przyjdzie, zostaniesz z nami. Możesz nas pożyczyć”.

Usta Bri drgnęły.

„Lubisz światło?” zapytała cicho.

„Dokładnie jak światło” – powiedziała Elise.

Później, gdy opowiedziała Callumowi tę historię, przez długi czas wpatrywał się w kawę, przesuwając kciukiem po krawędzi kubka.

„Co?” zapytała Elise.

„Ciągle myślę” – powiedział powoli – „jak inaczej wyglądałoby moje życie, gdyby ktoś mi powiedział, że mogę pożyczać ludzi. Że nie muszę ich najpierw zdobywać”.

Sięgnęła przez stół i położyła swoją dłoń na jego dłoni.

„Pożyczyłeś ludzi” – przypomniała mu. „Pożyczyłeś moją mamę na tydzień. Pożyczyłeś mnie na jeden wieczór. Pożyczyłeś odwagę Jaime tamtego dnia na ławce. I nie musiałeś na nią zapracować. Po prostu ci ją daliśmy”.

„A teraz?” zapytał.

„Teraz” – powiedziała, ściskając jego palce – „nie pożyczamy już więcej. Po prostu… jesteśmy tutaj”.

Formalności prawne trwały dłużej, niż ktokolwiek by chciał. Prawnicy, sędziowie i pracownicy socjalni nie działali z szybkością dziecka.

Pewnego popołudnia Jaime siedział przy kuchennym stole z miską dawno rozmokłych płatków, obserwując, jak Elise bazgrze daty i terminy na marginesie grubego pliku. Słowo ADOPCJA widniało na górze formularza.

„Czy to jest coś na zawsze?” zapytał cicho.

Długopis Elise znieruchomiał. Spojrzała w górę.

„Co słyszałeś?” zapytała.

„Babcia odbierająca dzieci ze szkoły” – powiedział. „Mówiła o dzieciach sąsiadki i powiedziała: »Jak papiery dotrą, to już na zawsze«”. Przełknął ślinę. „Czy o to chodzi?”

Elise odłożyła długopis.