Nazywali go „tylko psem” – ale on wyjawił tajemnicę, którą mój brat zaryzykował wszystkim, aby chronić

Dwie noce wcześniej Finn szepnął mi przez telefon. Coś znalazł. Coś niebezpiecznego. „Myślą, że nie wiem” – powiedział. „Ale Scrappy wie. On zawsze wie”.

Teraz, w tym dusznym pokoju, jego słowa powróciły do ​​mnie niczym ostrze wbite w pierś.

Sekret w trumnie

Dyrektor zakładu pogrzebowego ruszył, żeby odciągnąć Scrappy’ego, ale pies zaszczekał ostro i zaczął kopać w tym samym miejscu. Nagle rozległ się metaliczny trzask. Serce podskoczyło mi do gardła. Otworzyła się mała zasuwka – ukryta w trumnie.

W pokoju rozległy się westchnienia. Scrappy odkrył pustą przegródkę. A w środku, ukryty w aksamitnym welwecie, leżał czarny pendrive.

Ledwo zdążyłem zacisnąć dłoń na jego nadgarstku, gdy Leo – prezes klubu – rzucił się do przodu. Jego uścisk zacisnął się na moim nadgarstku, a jego głos brzmiał jak warknięcie: „Dawaj”.

Ale Scrappy był szybszy. Z warknięciem rzucił się w chaos, pozbawiając równowagi kolejnego motocyklistę. W ułamku sekundy wyrwałem się, schowałem dysk do kieszeni i pobiegłem.

Ucieczka przed prawdą