Nazywali go „tylko psem” – ale on wyjawił tajemnicę, którą mój brat zaryzykował wszystkim, aby chronić

Cmentarz wokół mnie rozmył się, gdy Scrappy pobiegł mi za pięty. Za nami rozległy się krzyki, dudniły buty na trawie. Kluczyki do samochodu drżały mi w dłoniach, ale silnik jakimś cudem zaskoczył.

W lusterku wstecznym zobaczyłem twarz Leo wykrzywioną wściekłością. Wtedy zrozumiałem – „wypadek” Finna nie był przypadkiem. A teraz, z tą jazdą, ja też byłem w niebezpieczeństwie.

Nie mogłem wrócić do domu. Nie mogłem iść na policję, jeszcze nie. Finn mnie ostrzegał: Leo ma znajomości. Najpierw potrzebowałem dowodu. Dowodu tego, co było na tym dysku.

Ukryte hasło

Poszłam do jedynego miejsca, któremu ufałam – warsztatu Sarah, zawalonego starymi komputerami i kablami. Moja przyjaciółka z dzieciństwa nie zadawała pytań, po prostu wyciągnęła laptopa offline i powiedziała: „Brak Wi-Fi. Brak śledzenia. Zobaczmy, co ci zostawił”.

Dysk się załadował. Pojawił się folder. Zabezpieczony hasłem. Poczułem ucisk w klatce piersiowej.

Wtedy ostatnie słowa Finna przemknęły mi przez pamięć: „Scrappy wie”. Spojrzałem na psa zwiniętego u moich stóp. Moje palce wystukały: ScrappyKnows.

Dostęp przyznany.

Głosy, które nas zdradziły

W środku znajdowały się zeskanowane księgi rachunkowe, dokumenty przewozowe „części motocyklowych” i pliki audio. Kliknąłem jeden z nich i głos Leo wypełnił pomieszczenie.

„Ten dzieciak zadaje pytania” – mruknął.

Odpowiedział drugi głos, spokojny i znajomy: Marcus. Starszy mąż stanu klubu, człowiek, który wychował Finna po śmierci naszych rodziców. Zaparło mi dech w piersiach, gdy jego słowa przypieczętowały zdradę: „Jeśli stanie na drodze, stanie się częścią kosztów biznesu. Spraw, żeby wyglądało to na wypadek”.

Trzasnęłam laptopem, drżąc. Nie tylko Leo. Marcus – mentor Finna, jego drugi ojciec – był tego częścią.

Niebezpieczny wybór

Akta ujawniły wszystko: broń ukrytą w skrzyniach, trasy podszywające się pod transport rowerów, konta pełne brudnych pieniędzy. A na dole pojedyncza notatka od Finna:

„Jeśli to czytasz, to znaczy, że nie mogłem. Nie ufaj nikomu w klubie. Zanieś to do detektywa Millera. Jest mi winien.”

W końcu miałem imię. Ale jak mogłem się z nim skontaktować, skoro Leo i Marcus już na mnie polowali?

Tej nocy podjęłam decyzję. Nie ucieknę. Będę walczyć.