Naszyjnik, który stał się nowym początkiem

Punkt zwrotny nastąpił podczas zebrania zespołu. Curtis, którego uważałem za głównego inicjatora żartu, rzucił sprośną uwagę na temat czyichś butów. Zanim zdążyłem pomyśleć, wyrzuciłem z siebie: „Curtis, czy tobie też nudzi się bycie tym, który żartuje? A może to już twoja osobowość?”.

W sali zapadła cisza. Potem kilka osób zaczęło chichotać – nie z nim, ale z niego. Curtis mruknął: „Tylko się wygłupiam”, ale czar prysł. Właśnie wtedy zrozumiałem, że ludzie tacy jak on czerpią radość z milczenia innych. To naprawdę poważna sprawa, kiedy to ty jesteś celem ataku.

Przejmowanie kontroli nad własną historią

Od tego dnia postanowiłam działać dla siebie. Nie stałam się głośniejsza; stałam się bardziej wyrazista. Nosiłam ubrania i kolory, które kochałam. Przywróciłam moją ulubioną czerwoną szminkę. Znów zaczęłam pomagać innym, ale tylko wtedy, gdy czułam się szanowana. I coś naprawdę zaczęło się zmieniać. Cichsi współpracownicy zaczęli się przede mną otwierać. Jedna osoba wyznała, że ​​była wyśmiewana z powodu akcentu. Inna powiedziała mi, że mój „spójny” wygląd zainspirował ją do większego wysiłku. Przerywając własne milczenie, stworzyłam przestrzeń, w której inni mogli wyrazić swój głos.

Druga szansa na biżuterię

Jakieś dwa miesiące później naszyjnik pojawił się ponownie na moim biurku. To był ten sam łańcuszek, ale grawerunek z tyłu został wypolerowany i zastąpiony nowym. Nowy napis brzmiał: „Świec dalej”.

Nie było żadnej wiadomości. Żadnego wyznania. Ale czułam, że to Rafi, stażysta, który teraz był pracownikiem na pełen etat i wydawał się o wiele milszy od dnia, w którym zastał mnie płaczącą. Założyłam naszyjnik z powrotem. Nie był już pamiątką dawnych krzywd, ale symbolem tego, że ludzie mogą się zmienić – i ja też.

Inny rodzaj zmiany

Kultura naszego biura nie zmieniła się z dnia na dzień. Curtis nadal czasami wypowiadał negatywne komentarze, ale teraz więcej osób było gotowych się sprzeciwić. Ogólna atmosfera w biurze uległa zmianie; cisi ludzie nie byli już tacy spokojni. Przestałem dawać tak dużą władzę ludziom, którzy nie rozumieli mnie ani moich intencji. I to zmieniło wszystko.

Od celu do lidera

Mniej więcej w tym czasie moja szefowa, Lorena, poprosiła mnie o objęcie stanowiska kierowniczego, mentoringu nowych pracowników. Zauważyła, jak sobie radziłem i jak się przy tym rozwinąłem. Zgodziłem się. Doświadczenie, które niemal mnie złamało, stało się powodem, dla którego mogłem pomóc innym szybciej się podnieść.

Chwila prawdziwego przebaczenia