Naszyjnik, który stał się nowym początkiem

Serce mi zamarło. Poczułam, jak fala chłodu zalewa mnie, gdy zaczęłam rozpytywać. Kilkoro moich kolegów z drużyny zgłosiło się po pomoc, gdy ktoś znalazł w internecie tani, błyszczący naszyjnik. Pomysł był taki, żeby podarować go komuś, kto ich zdaniem „za bardzo się stara”. Tą osobą, najwyraźniej, byłam ja. Stażysta o imieniu Rafi mnie zobaczył i zapytał, czy kiedykolwiek spojrzałam na tył wisiorka, śmiejąc się, bo założył, że zrozumiałam żart. Ja też się śmiałam, ale gdy tylko zostałam sama, płakałam w kabinie toalety przez całe dziesięć minut.

Znalezienie miejsca do ukrycia

Zostawiłam naszyjnik na komodzie i zaczęłam się wycofywać. Przestałam chodzić na grupowe lunche i spotkania towarzyskie, a do kalendarza dodałam „bloki skupienia”, żeby tylko unikać ludzi. Moja szefowa, Lorena, nawet zauważyła zmianę w moim zachowaniu. Powiedziałam jej, że jestem po prostu zmęczona, ale prawda była taka, że ​​się ukrywałam. Najgorsze było to, że nawet nie lubiłam większości ludzi, którzy się ze mnie śmiali. Ale pozwoliłam, by ich opinie mną wstrząsnęły i zatruwały mnie od środka.

Odmawiając bycia żartem