Na weselu pan młody publicznie zawstydził pannę młodą na oczach wszystkich – ale nikt nie spodziewał się, że zareaguje w ten sposób

Eduardo zrobił krok naprzód, jego głos był spokojny. „Ona zbiera swoje rzeczy. Skończmy i niech to się skończy pokojowo”.

Reinaldo zignorował go, wpatrując się w Valerię. „Uciekasz jak tchórz? Po tym wszystkim, co dla ciebie zrobiłem?”

Strach Walerii przerodził się w furię. „Wszystko, co zrobiłeś? Pozwoliłeś swojej matce mnie upokorzyć. Uderzyłeś mnie na oczach wszystkich. Zniszczyłeś nas, Reinaldo – nie mnie”.

Rzucił się do przodu, ale dłoń Eduarda uderzyła go w pierś jak żelazo. „Nie rób tego” – powiedział Eduardo niskim, groźnym głosem. Reinaldo zawahał się, opadając na sofę i mamrocząc gorzkie słowa. Valeria nawet nie drgnęła. Spakowała ostatnie pudełko, wyszła za drzwi i odetchnęła – po raz pierwszy jako wolna kobieta.

Tylko w celach ilustracyjnych
Odrodzenie
W domu Eduarda Valeria zaczęła się odbudowywać. Kawałek po kawałku rozpakowywała swoje rzeczy, każda złożona sukienka była cichym krokiem ku uzdrowieniu. Mariela ją dopingowała: „Zawsze marzyłaś o własnym studio. Teraz masz szansę”.

Wkrótce Valeria znalazła zaniedbany lokal na cichej florenckiej uliczce. Dla osób z zewnątrz wyglądał jak ruina, ale dla niej był niczym czyste płótno. Wraz z Eduardo, Marielą i kilkoma wiernymi przyjaciółmi szorowała podłogi, malowała ściany i wbijała gwoździe, aż zakurzona przestrzeń odmieniła się. Nazwała ją Renacer – Odrodzenie.

Cienie z przeszłości.
Ale przeszłość nie chciała pozostać pogrzebana. Pewnego wieczoru koperta wsunęła się pod jej drzwi. W środku znajdował się list napisany ręką Kariny: Nigdy nie będziesz wystarczający dla mojego syna. Przestań się kompromitować i wróć tam, gdzie twoje miejsce.

Ręce Walerii trzęsły się, ale nie ze strachu. Podarła list na strzępy. „Nigdy więcej” – powiedziała stanowczo.

Potem pojawiły się kolejne – anonimowe notatki, zdjęcia jej pracowni z pogróżkami, a nawet podarte zdjęcie ślubne. Strach ją dręczył, ale determinacja płonęła jeszcze mocniej. Poszła na policję, choć początkowo ją zignorowano. Dopiero gdy kamery monitoringu uchwyciły zakapturzonego mężczyznę przed jej sklepem, władze potraktowały ją poważnie. Eduardo nalegał na wynajęcie prywatnej ochrony.

Rozpaczliwy powrót
Pewnego popołudnia Reinaldo pojawił się w jej pracowni. Był schludnie ubrany, ale na jego twarzy malowało się zmęczenie. „Wiem, że cię zawiodłem” – powiedział cicho. „Proszę… Chcę wszystko naprawić”.

Waleria zaśmiała się gorzko. „Naprawić? Myślisz, że słowa wymazują upokorzenie? Groźby? Policzek na oczach wszystkich?”

Eduardo wyszedł z tyłu, a jego głos brzmiał jak kamień: „Wyjdź. Już”.

Oczy Reinalda zwęziły się. Odwracając się, by odejść, wyszeptał: „To jeszcze nie koniec”.

Walka o wolność
. Kilka dni później Karina sama zadzwoniła do Valerii. „To nie jest prośba” – ostrzegła chłodno. „Ani Reinaldo, ani ja nie poddamy się łatwo. Pożałujesz, że nam się sprzeciwiłaś”.

Zamiast się ukrywać, Valeria wykonała swój najodważniejszy ruch: ogłosiła wielkie otwarcie swojego studia. Gdyby chcieli ją zastraszyć, pokazałaby światu, że się niczego nie boi.

W noc wydarzenia studio tętniło muzyką, śmiechem i pochwałami. Przestrzeń wypełnili przyjaciele i klienci. Valeria uśmiechała się promiennie w sukni własnego projektu. Ale w kącie dostrzegła Reinalda – uśmiechającego się złośliwie z kieliszkiem w dłoni. Eduardo próbował go skonfrontować, aż w końcu odszedł, ale przesłanie było jasne: walka jeszcze się nie skończyła.

Prawda ujawniona.
Valeria zatrudniła Felipe, prywatnego detektywa, którego polecił jej prawnik. W ciągu kilku tygodni odkrył prawdę: zamaskowany prześladowca był wspólnikiem Reinalda. Karina zorganizowała kampanię oszczerstw, rozpowszechniając fałszywe historie wśród klientów i rozpowszechniając kłamstwa w prasie.