Na rodzinnym spotkaniu znalazłam nieprzytomną córkę leżącą na podłodze, a wszyscy się śmiali. Moja siostra zbyła to uśmiechem, mówiąc: „To tylko żart”.

Przez sekundę myślałam, że żartuje, udając martwą, jak to robiła w dzieciństwie. Ale kiedy podbiegłam, uderzając kolanami o parkiet, jej skóra była zimna, a usta blade. „Emily!” krzyknęłam, potrząsając ją za ramiona. Żadnej odpowiedzi. Serce waliło mi tak mocno, że ledwo mogłam oddychać.
Za mną śmiech trwał nadal – nerwowy, niepewny. Moja siostra, Claire, stała kilka kroków ode mnie, z twarzą wykrzywioną w grymasie łączącym rozbawienie z poczuciem winy. „Spokojnie, Aaronie” – powiedziała z uśmieszkiem. „To tylko żart”.
„Żart?” warknęłam. „Jest nieprzytomna!”
Claire przewróciła oczami. „Po prostu grałyśmy w grę. Sprawdzałyśmy, kto wypije najwięcej wody, nie zwymiotując. Jeszcze przed chwilą była cała”.
Jej słowa uderzyły mnie jak cios. Mój wzrok powędrował w stronę na wpół pustej butelki na stole. Podniosłem go i powąchałem – cuchnął czymś chemicznym, gorzkim. Ścisnęło mnie w żołądku. To nie była zwykła woda.
„Co jej, do cholery, dałeś?” – zażądałem.
Claire skrzyżowała ramiona, buntowniczo. „Nie zaczynaj ze mną, Aaronie. To była woda – może trochę wódki, nie wiem. Zawsze udajesz, że jesteś lepszy od wszystkich. Zgodziła się grać!”
Nie słyszałem nic więcej. Krew dudniła mi w uszach. Uderzyłem ją mocno. Dźwięk rozniósł się po pokoju. Rozległy się westchnienia, a potem cisza. Głos mojej matki przebił się przez nią jadowitym głosem: „Ty bękarcie! Nie waż się tknąć swojej siostry!”
Ale ja już brałem Emily na ręce i pędziłem do drzwi. Obraz mi się zamazywał, gdy potykałem się po schodach, wołając o pomoc, żeby ktoś zadzwonił na 911. Za mną śmiech ucichł – słychać było tylko przekleństwa mojej matki. Kilka godzin później, w sterylnym świetle szpitala, siedziałem przy łóżku córki, z jej bezwładną dłonią w mojej. I właśnie wtedy, gdy myślałem, że nic mnie już nie zaskoczy, następnego ranka zadzwoniła moja mama – drżącym głosem.

„Proszę, Aaronie” – wyszeptała. „Daj swojej siostrze szansę na życie…

Nie spałem. Zegar na ścianie szpitala wskazywał 7:15. Emily wciąż była nieprzytomna, oddychała płytko, ale miarowo. Lekarz stwierdził hiponatremię – zatrucie wodne – spowodowane zbyt szybkim wypiciem zbyt dużej ilości wody. „Poziom sodu spadł jej niebezpiecznie nisko” – wyjaśnił. „Ma szczęście, że żyje”.
Szczęściarz. Siedziałem tam, ściskając jej dłoń, a poczucie winy ściskało mnie za serce. Gdybym nie zostawił jej z nimi samej choćby na chwilę…
Wtedy zawibrował mój telefon. „Mamo”. Prawie to zignorowałem, ale jej drżący głos mnie powstrzymał.
„Aaron, proszę, wróć do domu” – powiedziała. „Twoja siostra… nie czuje się dobrze”.
O mało się nie roześmiałem. „Myślisz, że mnie to obchodzi?”
„Jest chora. Nie przestaje płakać od wczoraj wieczorem. Proszę, synu. Możesz mnie później znienawidzić. Po prostu przyjdź”.
Coś w jej głosie – szorstkie, rozpaczliwe – sprawiło, że się z nią zgodziłem. Powiedziałem pielęgniarce, że wkrótce wrócę i pojechałem do domu cichymi ulicami Cincinnati. Poranne światło wydawało się ciężkie, niemal obce.
Kiedy wszedłem, w domu panowała cisza, przerywana jedynie cichym szlochem. Claire siedziała przy kuchennym stole, z rozczochranymi włosami i czerwonymi, opuchniętymi oczami. Przed nią stała nietknięta filiżanka kawy.