Na rodzinnym spotkaniu znalazłam nieprzytomną córkę leżącą na podłodze, a wszyscy się śmiali. Moja siostra zbyła to uśmiechem, mówiąc: „To tylko żart”.

Na rodzinnym spotkaniu znalazłam nieprzytomną córkę leżącą na podłodze, a wszyscy się śmiali. Moja siostra zbyła to uśmiechem, mówiąc: „To tylko żart”. Próbowałam obudzić córkę, ale nie reagowała. Kiedy zażądałam wyjaśnień, siostra odpowiedziała nonszalancko: „Po prostu sprawdzałyśmy, kto wypije najwięcej wody”. Poczułam ucisk w piersi – w chwili, gdy poczułam zapach butelki, wiedziałam, że coś jest nie tak. Ogarnęła mnie wściekłość; uderzyłam ją w twarz i wybiegłam. Za mną matka krzyknęła: „Ty niewdzięczne dziecko!”. Jednak następnego ranka klęczała, błagając: „Proszę, daj swojej siostrze szansę na życie…”. Śmiech rozbrzmiał echem po całym domu, ostry i nieostrożny, gdy weszłam do salonu z talerzem ciasta w rękach. Muzyka była głośna, ludzie rozmawiali między sobą, a głos matki dobiegał z kuchni – typowy chaos na rodzinnym spotkaniu Walkerów. Ale potem zobaczyłam ją – moją córkę, Emily – leżącą na podłodze, nieruchomą jak kamień. Talerz wyślizgnął mi się z rąk, roztrzaskując się na tysiąc kawałków.