Na rodzinnym grillu zamarłam, widząc zabawki mojego syna topiące się w palenisku. Mój brat się śmiał. „Musi się zahartować” – powiedział, wrzucając kolejną. Nie krzyczałam. Po prostu chwyciłam mojego synka, przytuliłam go mocno i odeszłam bez słowa. Następnego ranka tata pojawił się w moich drzwiach z paniką w oczach. „Proszę” – powiedział drżącym głosem – „musisz pomóc swojemu bratu – zaraz straci pracę”. Uśmiechnęłam się. „Och, wiem” – powiedziałam cicho. „Taki był plan”.

Nigdy nie myślałam, że będę musiała wybierać między synem a własną rodziną. Ale kiedy znalazłam ukochane pluszaki Lucasa płonące w palenisku grillowym, wybór ten został brutalnie podjęty za mnie. To nie były tylko spalone zabawki; to był początek implozji, której nikt się nie spodziewał.

strzałka_do_przodu_iosPrzeczytaj więcej

Nazywam się Virgil i mam 36 lat, jestem inżynierem oprogramowania. Z moją byłą żoną Amandą opiekuję się wspólnie naszym niesamowitym, sześcioletnim synem, Lucasem. Jest kreatywny, inteligentny i wrażliwy. Wszystko odczuwa głęboko i zawsze znajduje pocieszenie w swoich pluszakach. Jego absolutnym ulubieńcem jest panda o imieniu Pan Bambus, która jest jego nieodłącznym towarzyszem od trzeciego roku życia.

Moja rodzina pochodzi jednak z zupełnie innego świata. Mój ojciec, Frank, jest emerytowanym wojskowym, który ponad wszystko wierzy w wychowanie „silnych mężczyzn”. Mój młodszy brat, Derek, to złote dziecko, które poszło w jego ślady, z całą pewnością siebie samca alfa. Dorastając, byłem rozczarowaniem – molem książkowym, który wolał komputery od polowań. To napięcie tylko wzrosło, gdy pojawił się Lucas. Od samego początku moja rodzina miała swoje zdanie. Kiedy Lucas chciał zestaw kuchenny, mój ojciec odmówił. „Kup mu rękawicę baseballową” – powiedział. „Nie rób z niego…”. Nigdy nie dokończył zdania.