Na rodzinnym grillu zamarłam, widząc zabawki mojego syna topiące się w palenisku. Mój brat się śmiał. „Musi się zahartować” – powiedział, wrzucając kolejną. Nie krzyczałam. Po prostu chwyciłam mojego synka, przytuliłam go mocno i odeszłam bez słowa. Następnego ranka tata pojawił się w moich drzwiach z paniką w oczach. „Proszę” – powiedział drżącym głosem – „musisz pomóc swojemu bratu – zaraz straci pracę”. Uśmiechnęłam się. „Och, wiem” – powiedziałam cicho. „Taki był plan”.

Po rozwodzie było jeszcze gorzej. Postrzegali moje nieudane małżeństwo jako potwierdzenie mojej słabości i zdwoili wysiłki, by „zahartować” Lucasa, żeby nie stał się taki jak ja. Starałam się ograniczać nasze wizyty, ale moja matka dzwoniła, pełna emocji, obiecując, że porozmawia z tatą i Derekiem o szacunku dla mojego rodzicielstwa. Jak głupia, wierzyłam jej, dając im jeszcze jedną szansę.

Presja, żeby wziąć udział w tegorocznym dorocznym letnim grillu, była ogromna. Wbrew rozsądkowi zgodziłem się. „Naprawdę będziemy się dobrze bawić, tato?” – zapytał Lucas, kiedy pomagałem mu rano wsiąść do fotelika samochodowego.

„Oczywiście, kolego” – obiecałem. „A jeśli nie będziesz się dobrze bawił, to po prostu mi powiedz, a my sobie pójdziemy. Umowa stoi?” Miałem nadzieję, że nie będę musiał dotrzymać słowa.

—

### Grill

Spotkanie było już w pełnym rozkwicie, kiedy dotarliśmy. Mój ojciec, z szpatułką w jednej ręce i piwem w drugiej, podszedł. „Oto mój wnuk! Za każdym razem, gdy go widzę, robi się coraz większy”. Chciał potargać Lucasowi włosy, ale Lucas się wzdrygnął, przyciskając Pana Bambusa mocniej. Uśmiech mojego ojca się zwęził. „Wciąż nosisz tę pluszową zabawkę, co? Czas je schować, chłopcze”.

Przeczucie, że nie będzie tak źle, trwało jakieś dwadzieścia minut. Kiedy Lucas próbował bawić się ze swoimi starszymi kuzynami, synami Dereka, Jasonem i Tylerem, ci natychmiast rzucili się na niego. „Dlaczego nadal masz pluszaka?” – zapytał głośno Jason. „To dla niemowląt”.

„Pan Bamboo jest moim przyjacielem” – odpowiedział Lucas cichym głosem.

Tyler zachichotał. „Niemowlęta rozmawiają z zabawkami. Jesteś niemowlakiem?”

Ruszyłem w ich stronę, ale Derek mnie powstrzymał, mocno kładąc dłoń na moim ramieniu. „Niech chłopaki sami się rozwiążą, Virge. Tak uczą się walczyć o swoje”.

„Ma sześć lat, Derek. Są starsi i więksi.”

„Właśnie dlatego musi się zahartować. Nie robisz mu żadnej przysługi, rozpieszczaniem go.”

W miarę upływu popołudnia Lucas stawał się coraz bardziej wycofany, szukając cichych zakątków, w których mógł ułożyć swoje pluszaki. Mój ojciec kilkakrotnie trafnie skomentował jego „wybredność w jedzeniu” i powiedział mu, żeby „sam się tym zajął”, kiedy poprosił o pomoc z sokiem w kartoniku. Za każdym razem interweniowałem dyplomatycznie, ale czułem, że moja cierpliwość się kończy, naciągnięta jak gumka recepturka, gotowa pęknąć.

Około 16:00 mama poprosiła mnie o pomoc w kuchni. Zawahałem się, zerkając na Lucasa, który stał pod dębem z pluszakami. „Poradzi sobie przez kilka minut” – zapewniła mnie.

Zanim zdążyłem odpowiedzieć na wykład mojej matki o tym, jak „świat potrafi być trudny dla wrażliwych chłopców”, usłyszałem głos Lucasa, wysoki i zaniepokojony. „Tato! Tato!”

Upuściłam tacę, którą trzymałam, i wybiegłam na zewnątrz. Lucas biegł przez podwórko, a łzy spływały mu po twarzy. „Co się stało?” Uklękłam.

„Nie mogę ich znaleźć” – szlochał. „Zostawiłem je pod drzewem, żeby pójść do łazienki, a teraz ich nie ma. Pan Bambus i wszyscy”.

Wstałem i rozejrzałem się po podwórku. Synowie Dereka byli podejrzanie nieobecni. „Jason, Tyler” – zawołałem. „Widzieliście zabawki Lucasa?”

Wyłonili się zza domu, z wyrazami twarzy zbyt niewinnymi, by mogły być prawdziwe. „Nie, wujku Virgilu” – powiedział Jason.

To mój wujek Robert dokonał tego odkrycia. Rozglądał się wokół głównego grilla, gdy nagle się zatrzymał. „Virgil” – zawołał, starając się opanować głos. „Możesz tu przyjść”.

Podbiegłem, wciąż trzymając Lucasa za rękę. Tam, w rozżarzonych węglach, leżały nieomylne szczątki pluszowych zwierząt. Przypalona grzywa lwa, stopione plastikowe oczy żółwia i, co najgorsze, Pan Bambus. Jego charakterystyczny czarno-biały wzór był teraz nieodwracalnie zwęglony.

Krzyk Lucasa będzie mnie prześladował na zawsze. To był dźwięk niewinności, która po raz pierwszy zderzyła się z celowym okrucieństwem.

—