Na przyjęciu u mojej siostry, moja mama zasugerowała, żeby moja ciężarna żona zjadła obiad gdzie indziej, żeby nie „psuć” atmosfery. Powiedziała: „Ona naprawdę nie nadaje się na takie przyjęcie”.

Wyjechaliśmy razem.
W samochodzie Sarah wybuchnęła płaczem. „Przepraszam, David. Zniszczyłam Jessice imprezę”.
„Nie musisz przepraszać” – powiedziałem jej stanowczo. „Nie zrobiłaś absolutnie nic złego”.

W domu zrobiłem jej herbatę. Spała o 22:00, wyczerpana. Jednak poszedłem do biura i zacząłem dzwonić. Moja mama i Jessica zdawały się zapominać, że pocieszenie nie spada z nieba – każdy rachunek, każde rozpieszczenie, każdy skrawek spokoju finansowego pochodził ode mnie. Jeśli myślały, że mogą umniejszać mojej żonie i nadal liczyć na moje wsparcie, to się myliły.

W poniedziałek wstrzymałem wszystkie automatyczne przelewy na konto mojej mamy, odłączyłem kartę miejską i poinformowałem bank, że nie będę już spłacał kredytu hipotecznego na nieruchomość zarejestrowaną na moje nazwisko. Dom był na sprzedaż. Co do Jessiki, zamroziłem jej wspólne konto, anulowałem ubezpieczenie samochodu i zamknąłem kartę kredytową na moje nazwisko.

Byłem właścicielem restauracji, w której kiedyś pracowała moja matka, a także wynajmowanego domu Jessiki i Marka. Postanowiłem sprzedać restaurację i podnieść czynsz do stawki rynkowej.

Mój telefon bez przerwy wibrował od połączeń i wiadomości – skarg, oskarżeń, rozpaczliwych próśb. Ignorowałem je.

W środę rano karta mojej mamy została odrzucona w supermarkecie. Zadzwoniła do mnie w panice. „David, moja karta nie działa! Bank twierdzi, że nie ma na niej pieniędzy!”

„Nie ma żadnego” – odpowiedziałem spokojnie. „Wstrzymałem transfery”.

Cisza. „Co? W zeszłą sobotę? Karzesz mnie!”

„Nikogo nie karzę” – powiedziałem. „Po prostu nie finansuję już stylu życia”.