Na przyjęciu u mojej siostry, moja mama zasugerowała, żeby moja ciężarna żona zjadła obiad gdzie indziej, żeby nie „psuć” atmosfery. Powiedziała: „Ona naprawdę nie nadaje się na takie przyjęcie”.

Krzyczała i domagała się, żebym powiedziała jej, jak płacić rachunki. „Dowiecie się tego” – odpowiedziałem. „Jak wszyscy inni”.

Następnego dnia Jessica płakała przez telefon: „Nie możesz nas tak po prostu zostawić!”.
„Nikogo nie zostawię” – odpowiedziałem. „Po prostu nie będę cię już więcej finansować”.

W ciągu kilku tygodni skutki były wyraźnie widoczne. Dom mojej matki został sprzedany pod przymusem, co zmusiło ją do przeprowadzki do ciasnego mieszkania na przedmieściach, gdzie zarabiała 1200 euro miesięcznie zamiast 3000. Jessica i Mark również zredukowali zatrudnienie, a Jessica podjęła dodatkowe dyżury w szpitalu.

Największą zmianą było jednak to, jak traktowali Sarę. Nagle przeprosili, wysłali kwiaty, a nawet zaproponowali zorganizowanie jej baby shower. Sarah, uprzejmie, ale z rezerwą, odmówiła.

Sześć tygodni później rodzina Sary zorganizowała własne baby shower. Moja mama i Jessica były tam z grzeczności. Różnica była uderzająca: rodzina Sary, głównie nauczyciele, pielęgniarki i właściciele małych firm, ciepło nas przyjęli. Moja mama i Jessica były przesadnie uprzejme i przyniosły ekstrawaganckie prezenty, na które tak naprawdę ich nie było stać.

Potem mama wzięła mnie na stronę. „Wyjaśniłeś swoje. Myliliśmy się co do Sary i przepraszamy. Ale jak długo to potrwa? Kiedy znów będziemy rodziną?”

„Już jesteśmy” – powiedziałem. „Ale w nowych warunkach”.

„Mam ciężki okres, David. Moje mieszkanie jest małe, a okolica niebezpieczna”.