Na piątych urodzinach mojej córki wręczyli nóż mojej siostrzenicy i kazali jej pokroić tort, podczas gdy moja mała córeczka stała tam, płacząc i błagając, żeby zdmuchnąć własne świeczki. Każdy prezent przeznaczony dla niej trafił do mojej siostrzenicy. Mama prychnęła: „Niech przestanie płakać, bo pożałujesz”. Siostra się roześmiała: „Następnym razem nie organizuj przyjęcia dla tak zabiegającej o uwagę dziewczyny”. Tata warknął: „Przestań dramatyzować – to po prostu jedna głupia impreza”. Nic nie powiedziałam. Po cichu spakowałam szlochającą córkę, wzięłam ją za rękę i wyszłam. Dwa dni później to, co im odwzajemniłam, pozostawiło ich wszystkich bez słowa.

Rozplątywanie
Piąte urodziny mojej córki miały być dniem radości, jaskrawego fioletu i księżniczkowych marzeń. Zamiast tego stały się polem bitwy, na którym moja rodzina postanowiła pozbawić Norah jej chwili, każąc mojej siostrzenicy pokroić tort, podczas gdy moja mała dziewczynka stała szlochając, błagając, żeby zdmuchnąć własne świeczki. Wręczyli wszystkie prezenty przeznaczone dla Norah mojej siostrzenicy, a ich szyderstwa i ostre słowa rozbrzmiały echem w domu kultury. „Każ jej się zamknąć, albo pożałujesz” – syknęła moja matka. Moja siostra zachichotała: „Następnym razem nie rób przyjęć dla dzieciaków szukających uwagi”. Mój ojciec, wieczny lekceważący patriarcha, splunął: „Przestań dramatyzować. To tylko jedna głupia impreza”. Nic nie powiedziałam. Po prostu spakowałam moją zrozpaczoną córkę i wyszłam. To, co nastąpiło dwa dni później, zszokowało ich wszystkich.

Nigdy nie sądziłam, że będę typem osoby, która wyżali się na rodzinnych dramatach w internecie, a jednak jestem tu o 2 w nocy, dwa dni po piątych urodzinach Norah, wciąż drżąc z zimnej, tlącej się wściekłości. Muszę to z siebie wyrzucić, zanim ta furia mnie całkowicie pochłonie. Mam na imię Denise, mam 28 lat i jestem samotną matką Norah, najpiękniejszej, najsłodszej dziewczynki na świecie. Ojciec Norah zdecydował, że ojcostwo nie jest dla niego, gdy miała trzy lata, więc od dwóch lat jesteśmy tylko my przeciwko całemu światu. Moja rodzina zawsze szybko oceniała, szybko wytykała mi moje „złe wybory” i moje „trudności” jako samotnej matki. Ale pracowałam jak wół, żeby zapewnić Norah wszystko, czego potrzebuje. Mam niezłą pracę jako koordynatorka marketingu, mamy przytulne małe mieszkanie, a Norah absolutnie rozkwita w przedszkolu.

Moja siostra, Clare, lat 32, zawsze była złotym dzieckiem. Jest żoną swojego licealnego ukochanego, Mike’a, i mają siedmioletnią córkę, Olivię. Nie zrozumcie mnie źle, kocham Olivię; to dobre dziecko. Ale Clare ma niesamowity talent do tego, by wszystko kręciło się wokół niej i Olivii, a moi rodzice, niech ich Bóg błogosławi, po prostu to łykają. Kiedy Olivia straciła pierwszy ząb, była to rodzinna uroczystość. Norah straciła swojego w tym samym tygodniu i ledwo zasługiwała na wzmiankę. Olivia znalazła się na liście honorowej, co zapoczątkowało wystawną kolację z moimi rodzicami. Norah przyniosła do domu nagrodę za idealną frekwencję, a oni po prostu powiedzieli: „To miłe, kochanie”, zanim zmienili temat. Mimo wszystko zawsze starałem się zachować spokój dla dobra Norah. Zasługiwała na to, by mieć w swoim życiu dziadków, ciotkę i wujka, nawet jeśli byli dalecy od ideału.

Ostatnio myślałam, że w końcu wszystko się układa. Mama częściej pytała o Norah, a Clare wydawała się mniej konkurencyjna w naszych rozmowach telefonicznych. Dlatego, gdy zbliżały się piąte urodziny Norah, postanowiłam zaszaleć. Z pieniędzmi zawsze jest krucho, ale to było ważne. Oszczędzałam przez dwa miesiące z rzędu, żeby urządzić jej porządne przyjęcie. Wynajęłam dom kultury, zatrudniłam klauna, zamówiłam tort w kształcie księżniczki Elzy – Norah jest totalnie zafascynowana Krainą Lodu – i kupiłam wszystkie możliwe dekoracje i upominki na imprezę, w tym wynajęcie dmuchanego zamku. Zaprosiłam całą jej klasę z przedszkola i rodzinę. Norah była tak podekscytowana, że ​​przez tydzień ledwo spała. Bez końca opowiadała o swoim torcie w kształcie księżniczki i „największym życzeniu”, jakie wypowiadała, zdmuchując świeczki, ćwicząc technikę dmuchania życzeń za pomocą wyszukanych gestów i głębokich oddechów. To była najsłodsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziałam.

W poranek imprezy byłam w wirze aktywności. Norah, olśniewająca w swojej nowiutkiej fioletowej sukience księżniczki – najdroższej rzeczy, jaką jej kupiłam w tym roku – wręcz promieniała radością. Widok jej rozpromienionej twarzy sprawił, że każdy grosz był wart swojej ceny. Wyglądała jak prawdziwa księżniczka i wiedziała o tym. Moja rodzina przybyła punktualnie: mama, tata, Clare, Mike i Olivia. Od razu zauważyłam, że Olivia również miała na sobie sukienkę księżniczki, dokładnie w tym samym stylu co Norah, ale różową. Clare najwyraźniej kupiła ją po tym, jak tydzień wcześniej wrzuciłam zdjęcia sukienki Norah na Facebooka. Co tam, powiedziałam sobie. Dwie księżniczki na przyjęciu dla księżniczek. Nic wielkiego.

Impreza zaczęła się cudownie. Dzieciaki krzyczały z radości w dmuchanym zamku, klaun pokazywał magiczne sztuczki, a Norah promieniała, przedstawiając wszystkich swoim przyjaciołom i prezentując dekoracje. Moje serce rosło z dumy, patrząc, jak jest idealną małą gospodynią. Ale potem zaczęły się subtelne zmiany. Kiedy Norah podbiegała, żeby pokazać coś Babci i Dziadkowi, ledwo na nią spojrzeli, zanim zwrócili uwagę na Olivię. Norah poprosiła Babcię, żeby popatrzyła, jak robi salto; mama powiedziała, że ​​jest zbyt zajęta rozmową z Clare. Kiedy Norah chciała pokazać Dziadkowi swoje nowe ruchy taneczne, on był już oczarowany jakąś skomplikowaną układanką, którą Olivia najwyraźniej ćwiczyła. Próbowałam to odepchnąć. To był dzień Norah. Nie mogłam pozwolić, żeby ich zwykłe faworyzowanie jej go zepsuło.

Rozdział 1: Tron Łez