Na firmowej imprezie u mojego męża nasza czteroletnia córeczka nagle wskazała na kobietę po drugiej stronie pokoju i powiedziała: „Mamo, to ta pani z motylami!”. Zaśmiałam się niezręcznie. „Jakie motyle, kochanie?”. Przysunęła się bliżej i wyszeptała: „Te, o których tata powiedział, że mieszkają w jej łóżku”.

Wymamrotała przeprosiny i pospiesznie ruszyła do toalety, stukając obcasami o marmur. W kabinie chwyciła się blatu, wpatrując się w swoje odbicie. Motyle. To słowo wciąż krążyło jej po głowie. Czy Charles opowiadał córce na dobranoc bajki o motylach? A może to było coś o wiele bardziej intymnego?

Kiedy wróciła do sali balowej, Claire pochylała się nad Charlesem, szepcząc coś, co go rozśmieszyło. Adriana uśmiechnęła się do kamer, udając, że nie widzi. Złapała Norę za płaszcz i wyszeptała: „Czas wracać do domu, kochanie”.

Tej nocy, po tym jak Nora zasnęła, Adriana siedziała w zaciemnionym salonie, czekając. Zegar zbliżał się do pierwszej w nocy, zanim Charles wszedł do środka, unosząc się z niego zapach szkockiej i świętowania. Zatrzymał się gwałtownie, gdy zobaczył ją siedzącą z założonymi rękami i nieruchomym wzrokiem.

„Jeszcze nie śpisz?” zapytał niespokojnie.

„Tak” – powiedziała cicho. „Musimy porozmawiać”.

Westchnął, pocierając szyję. „Adri, nie dziś. Jestem wyczerpany”.

Wstała. „Nora powiedziała coś na gali. Wskazała na Claire i powiedziała mi, że to ta pani z motylami. Potem powiedziała, że ​​powiedziałeś jej, że motyle mieszkają w łóżku Claire”.

Charles zbladł. „To śmieszne. Musiała źle zrozumieć”.

„Naprawdę?” – zapytała Adriana. Jej głos był spokojny i opanowany. „Czy powtórzyła to, co usłyszała?”

Przeczesał włosy dłonią. „Kiedyś opowiedziałem głupi żart. Claire kupiła prześcieradła w motyle, a ja wspomniałem o tym przez telefon. Nora musiała podsłuchać”.

Spojrzenie Adriany ani drgnęło. „Więc byłeś w jej sypialni”.

Zawahał się. Tylko na tyle długo.
Powoli skinęła głową. „Tak właśnie myślałam”.