Na firmowej imprezie u mojego męża nasza czteroletnia córeczka nagle wskazała na kobietę po drugiej stronie pokoju i powiedziała: „Mamo, to ta pani z motylami!”. Zaśmiałam się niezręcznie. „Jakie motyle, kochanie?”. Przysunęła się bliżej i wyszeptała: „Te, o których tata powiedział, że mieszkają w jej łóżku”.

„To był błąd” – powiedział drżącym głosem. „Skończyło się to miesiące temu. Przysięgam, że nic nie znaczyło”.

Odwróciła się, czując ból w piersi, ale jej głos pozostał spokojny. „Upokorzyłeś mnie dziś wieczorem. Wciągnąłeś naszą córkę w swoje kłamstwa”.

Uklęknął przed nią, błagając: „Mogę to naprawić. Zerwę z nią wszelki kontakt. Proszę, nie niszcz wszystkiego, co zbudowaliśmy”.

Adriana spojrzała na niego i poczuła, że ​​coś pęka. „To nie ja to wyrzuciłam”.

Kiedy poszedł spać, odblokowała jego telefon. Wiadomości były na miejscu – zdjęcia, nocne wyznania, niekończące się rozmowy o motylach. O świcie jego walizka była spakowana.

Kiedy się obudził, promienie słońca przebijały się przez zasłony. Jego ubrania leżały złożone na sofie. Adriana stała przy drzwiach, spokojna, ale nieugięta.

„Zatrzymasz się w hotelu” – powiedziała. „Jutro możesz pójść z Norą na kolację. Potem omówimy szczegóły”.

Próbował się kłócić, ale jej milczenie było silniejsze niż jakakolwiek groźba. Odszedł bez słowa.

Dwa tygodnie później siedziała w kancelarii prawniczej z widokiem na port. Sporządzano dokumenty rozwodowe. Charles przysłał kwiaty, długie przeprosiny i obietnice poprawy. Zignorowała je wszystkie. Zaufania, raz złamanego, nie da się naprawić różami.

Claire wkrótce potem zrezygnowała. Plotki rozeszły się po biurze, ale Adriana się tym nie przejęła. Skupiła się na Norze i na odbudowie życia, które straciła nieświadomie.

Pewnego spokojnego popołudnia Adriana zabrała Norę do parku nad rzeką. Niebo było bladozłote, a powietrze unosiło się w powietrzu od zapachu deszczu. Gromada motyli monarcha unosiła się nad wodą.

„Patrz, mamo” – powiedziała Nora. „Są takie wolne”.

Adriana się uśmiechnęła. „Tak, kochanie. Mogą iść, gdzie chcą”.

Nora przechyliła głowę. „Czy mieszkają w czyimś łóżku?”

Adriana zaśmiała się cicho. „Nie, kochanie. One żyją w świecie”.

Mijały miesiące. Rozwód został sfinalizowany po cichu. Charles przeprowadził się do innego miasta. Adriana sprzedała dom i wynajęła mniejsze mieszkanie niedaleko siostry. Znalazła nową pracę w dziale public relations i po raz pierwszy od lat znów poczuła się lekka.

Pewnej nocy, gdy układała Norę do snu, zauważyła na ścianie delikatnie świecące naklejki z motylami.

„Nadal ci się podobają?” zapytała.

Nora skinęła głową. „Sprawiają, że czuję się szczęśliwa”.

Adriana pocałowała ją w czoło. „To trzymaj je blisko siebie”.

Zgasiła lampę, stojąc w cichym pokoju. Po raz pierwszy od dawna poczuła spokój – nie ten kruchy spokój wynikający z wytrwałości, ale taki, który rodzi się z odpuszczenia.

Szepnęła w ciemność: „Żegnaj, motyle”.

A kiedy w końcu zamknęła oczy, zasnęła, nie czekając, aż otworzą się drzwi