Gdy ostatnia lina sieci się zsunęła, niedźwiedź stał tam, teraz wolny, a jednak niespodziewanie nieruchomy. Serce waliło mi jak młotem, oddech płytki, gdy nasze spojrzenia się spotkały. W tej ciężkiej ciszy chwila wisiała między nami niczym kruche szkło, błagając, by nie roztrzaskał jej nagły ruch.

Zamiast rzucić się w las albo stać się agresywnym, niedźwiedź zrobił coś absolutnie zaskakującego. Skinął głową. Subtelny, niemal niedostrzegalny gest wdzięczności, pochylenie potężnej głowy, jakby doceniając mój wysiłek. Mój umysł zawirował, zmagając się z tym, czego właśnie byłem świadkiem. Czy to był wytwór mojej wyobraźni, czy też niedźwiedź naprawdę wyraził wdzięczność w sposób, który przekraczał granice między człowiekiem a zwierzęciem?