Na drodze zauważyłem niedźwiedzia zaplątanego w sieć, który nie mógł się uwolnić:

W tej chwili przypomniały mi się opowieści i legendy, w których zwierzęta komunikują się z ludźmi w głęboki sposób, choć zawsze uważałem je za fikcję. Ale teraz, stojąc na poboczu tej ruchliwej autostrady, rzeczywistość takiej więzi patrzyła na mnie inteligentnymi, rozumiejącymi oczami.

Niedźwiedź powoli się odwrócił, jego mięśnie napięły się pod skołtunionym futrem, i powoli ruszył w stronę drzew. Patrzyłem, jak zatrzymał się na skraju lasu, rzucając ostatnie spojrzenie przez ramię, bursztynowe oczy spotkały się ze mną po raz ostatni, zanim zniknął w mrocznym poszyciu.

Stałem tam, wrośnięty w ziemię, z ciężarem tego, co się wydarzyło. Świat wokół mnie stopniowo odzyskiwał ostrość – szum przejeżdżających samochodów, szelest liści na wietrze, odległy śpiew ptaka. Ale we mnie coś zmieniło się nieodwracalnie.

Wracając do samochodu, zauważyłem, że kilku kierowców zatrzymało się, zaciekawionych sceną, której byli niemal świadkami. Pytania unosiły się w powietrzu, ale z trudem wyrażałem głębię tego, co się właśnie wydarzyło. Jak mogłem wyjaśnić tę cichą komunikację, wspólne zrozumienie ze stworzeniem, którego wszyscy się bali, a którego rzadko rozumieli?