Moja żona jest sparaliżowana i od czterech miesięcy nie mieliśmy żadnej intymności. Zostawiłem ją więc na dziesięć dni, aż zacząłem spotykać się z młodszą siostrą mojego kolegi. Ale co się stało potem…

A potem pojawiła się Trish, moja koleżanka – seksowna, zalotna i niebezpiecznie pomyślna. SMS-y zaczęły się niewinnie. Potem pieszczoty. Potem podróż służbowa do Tagaytay. I poddałam się.

Zostawiłam Hannę w domu – na dziesięć dni. Żadnych telefonów. Żadnych wieści. Tylko kradzione noce, gorące chwile i zapach tanich perfum Trish, które paliły mi mózg.

Potem wróciłam do domu.

I zamarłam, gdy tylko otworzyłam drzwi.

Hanno stała przede mną, spokojnie oparta o sofę, ubrana w piękną czarną sukienkę, z włosami spiętymi w schludny kok.

Wstając.

Zająknęłam się:

„H-Hanna, czy ty…?”

Jego ton był łagodny, ale sarkastyczny:

„Lekarz powiedział mi dwa tygodnie temu, że dzięki terapii będę mogła znowu chodzić. Ale ci nie powiedziałem. Chciałem zobaczyć… co wybierzesz”.

Zaniemówiłam.

Odwróciła wzrok w stronę stołu. Spojrzałam – i zobaczyłam moją matkę, moją siostrę, naszą służącą.

–wszystkich razem.

Na stole telefon transmitował na żywo obraz z ukrytej kamery: ja i Trish, zaplątani w hotelową pościel.

Znów cierpiała przeze mnie i powiedziała:

„Kiedyś wierzyłam, że nawet jeśli stanę się bezużyteczna, dopóki mnie kochasz, dam radę. Ale teraz rozumiem… że najbardziej sparaliżowaną osobą w tym domu… ​​nie byłam ja”.

Jestem zniszczona do cna.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Ale było już za późno.

Kilka tygodni później otrzymałam dokumenty unieważniające małżeństwo. Dom? Przepisany na Hannę.

Straciłam wszystko. Honor. Dom. Pracę.

Wszystko za dziesięć dni przyjemności.

I wtedy naprawdę zrozumiałam, że niektóre kobiety milczą nie dlatego, że są słabe… ale dlatego, że czekają.

I nie oglądają się za siebie, kiedy w końcu odchodzą.

Mogłoby to być zdjęcie samochodu i trzech osób.

DALEJ: PO CISZE — CZĘŚĆ DRUGA: UPADEK