Gdy kurz opadł za odjeżdżającym SUV-em, stałem tam, ogarnięty mrożącą krew w żyłach świadomością. To nie był żart. Byłem naprawdę opuszczony. Serce waliło mi w piersi, panika drapała mnie w żyłach. Jak do tego doszło? Czym sobie zasłużyłem na takie okrucieństwo?

Motel, podupadły relikt minionej epoki, stał rzut kamieniem od autostrady. Jego neon migotał przerywanie, rzucając upiorną poświatę na spękany chodnik poniżej. Nie mając wyboru, by iść dalej, skierowałem się do wejścia. Drzwi skrzypnęły, oznajmiając moje przybycie do skromnego, słabo oświetlonego holu.

Za recepcją siedział starszy mężczyzna, patrząc mi w oczy z mieszaniną ciekawości i współczucia. „Potrzebuje pani pokoju, proszę pani?” – zapytał, a jego głos był jak pocieszająca kotwica w morzu rozpaczy, która groziła, że ​​mnie zaleje.