Moja synowa i jej matka zawiozły mnie 490 km od domu i zostawiły mnie w

„Tak, poproszę” – odpowiedziałem głosem niewiele głośniejszym od szeptu.

W pokoju panował stęchły zapach, ale w porównaniu z pustką na zewnątrz był to azyl. Usiadłam na brzegu łóżka, próbując ogarnąć ogrom sytuacji. Moje myśli krążyły między niedowierzaniem a poczuciem zdrady. Myśl o powrocie do domu wydawała się odległym marzeniem, zwłaszcza że nie miałam możliwości skontaktowania się z synem. Potrzebowałam planu.

Spędziłam tę noc, przewracając się z boku na bok, dręczona wspomnieniami szyderczego śmiechu Khloe i Brendy. Ale gdy nastał świt, jasność umysłu zastąpiła dezorientację. Nie dam się pokonać ich złośliwości. Moja determinacja się zahartowała. Odbuduję swoje życie, znajdę sposób, by iść naprzód, by rozkwitnąć pomimo ich zdrady.