Moja śmiertelnie chora matka chciała zamieszkać ze mną, ale odmówiłem – ona pierwsza mnie zostawiła.

Matka naszej czytelniczki, która jest poważnie chora i nie utrzymuje z nią kontaktu, niespodziewanie prosi o możliwość powrotu do mnie. Odmawia, ale sytuacja stopniowo się zaostrza i wzywana jest policja. Przeczytaj jej historię, aby dowiedzieć się, jak planuje poradzić sobie z tą trudną sytuacją.

Oto jej historia:
Kiedy miałam 11 lat, moja matka zostawiła mnie dla innego mężczyzny, więc ojciec wychowywał mnie samotnie. Mam 29 lat, ojca nie ma, a dom jest mój. W zeszłym tygodniu mama zadzwoniła do mnie zupełnie niespodziewanie.

Powiedziała, że ​​jest śmiertelnie chora i chce „wszystko uporządkować”, zanim do mnie wróci.

Kontynuowała: „Bardzo ważne byłoby, żebyś została w domu, w którym cię wychowałam”. Odmówiłam, mówiąc jej: „Nie dałaś mi podwyżki”. „Jesteś duszą towarzystwa”. Płakała i oskarżała mnie o to, że jestem surowa. Że jestem jej jedynym dzieckiem.

Aby to zilustrować, nie myślałam o tym aż do wczoraj. Policja przyjechała do mojego domu i poinformowała mnie o telefonie od sąsiada.

Twierdzili, że na ganku leżała nieprzytomna kobieta. To była moja matka. Była na zewnątrz od kilku godzin, wciąż trzymając walizki. Podejrzewają, że zemdlała z wyczerpania albo dlatego, że przestała brać leki.

Jest obecnie w szpitalu. Zapytano mnie, czy jestem jej kontaktem alarmowym. Odpowiedziałem, że nie. Czułem się winny. Ale spędziłem więcej lat opłakując żyjącą matkę niż większość ludzi opłakuje zmarłą. Nie otworzę drzwi komuś, kto pierwszy trzasnął mi je przed nosem.

Czy to znaczy, że jestem bez serca?

Czytaj więcej na następnej stronie

Odmawia przyjęcia umierającej matki… Czy jest bezduszna?
Rozdzierająca serce sytuacja pomiędzy dawnym porzuceniem a obecnym poczuciem winy.

Sytuacja naszej czytelniczki stawia głębokie pytania o przebaczenie, rany z dzieciństwa i granice, które możemy – lub nie – stawiać tym, którzy nas skrzywdzili. Kiedy jej matka odnalazła się po latach nieobecności, ciężko chora i bezdomna, poczuła mieszankę sprzecznych emocji: gniew, poczucie winy, żal… i ogromną dezorientację.

Nieobecność, która zmieniła wszystko