Moja śmiertelnie chora matka chciała zamieszkać ze mną, ale odmówiłem – ona pierwsza mnie zostawiła.

Dorastałam bez niej. Zostawiła mnie w wieku 11 lat, kiedy najbardziej potrzebowałam odnaleźć się w życiu. Mój ojciec zrobił wszystko, co w jego mocy, aby wypełnić tę pustkę, a dziś ten dom reprezentuje nasze wspólne życie, nasze wspomnienia, nie jej.

Kiedy odmówiła przyjęcia go, nie wynikało to z okrucieństwa. To był akt ochrony, instynkt przetrwania. Ale kiedy zobaczyła nieprzytomną matkę przy drzwiach wejściowych, z walizkami u stóp, coś w niej drgnęło: cień smutku, wahanie.

„Niełatwo iść dalej, gdy ból jest wciąż tak wielki. Ale czy jestem bezduszny, nie otwierając drzwi?”

Między moralnym obowiązkiem a zdrowiem psychicznym

Odmowa odnowienia kontaktu z nieobecnym rodzicem to trudna decyzja, często źle odbierana przez jego bliskich. Ważne jest jednak, aby zrozumieć, że każdy radzi sobie ze swoją historią na swój sposób. Emocjonalne rany z dzieciństwa mogą pozostawić niewidoczne, głębokie, a czasem nieodwracalne blizny.