Moja siostra zadzwoniła do mnie z pięciogwiazdkowego hotelu, szlochając: „Wyrzuca moje rzeczy na korytarz! Kierownik powiedział, że moja karta została odrzucona i że „ludzie tacy jak ja” nie mają tu miejsca”. Zapytałem: „Jak on się nazywa?” — „Peterson”. Odpowiedziałem: „Idź do baru, zamów szklankę wody. Dwadzieścia minut”. Nie zadzwoniłem do obsługi klienta. Zadzwoniłem do jego szefa.

„Pani… Pani Chen…” wyjąkał w końcu, jego ciało wyraźnie drżało, gdy zatoczył się do tyłu, a jego brawura została całkowicie zdruzgotana. „Ja… ja… proszę… to straszne… całkowite i totalne nieporozumienie… ta dziewczyna, jej karta, polityka, to było… to było…”

6. Werdykt
Przerwałem mu, a w moim głosie nie było ani krzty ludzkiego ciepła, ani litości. „Pięciogwiazdkowy hotel nie jest oceniany po tym, jak traktuje swoich najbogatszych gości, panie Peterson. Wytresowana małpa to potrafi. Ocenia się go po tym, jak traktuje każdego gościa. Zwłaszcza tych, których postrzega jako pozbawionych władzy. Ocenia się go, na podstawie setek drobnych, niewidocznych wskaźników, pod kątem jego zdolności do zapewnienia godności, dyskrecji i wdzięku pod presją”.

Spojrzałem na moją siostrę, która teraz stała obok mnie, z szeroko otwartymi oczami pełnymi narastającego, pełnego podziwu zrozumienia, kim właściwie jest jej cicha, skromna starsza siostra. Spojrzałem z powrotem na zszokowanego mężczyznę, który zaledwie trzydzieści minut temu się śmiał.

„Przez ostatnie dwadzieścia minut” – powiedziałem, stukając w kieszeń, w której spoczywała karta pamięci mojego aparatu – „dokumentowałem osobiście i zawodowo twój… występ. Twój całkowity brak panowania nad emocjami. Twoje publiczne kpiny z gościa w tarapatach. Twoje otwarcie wrogie i dyskryminujące zachowanie. Twoją katastrofalną porażkę pod każdym względem, który ma znaczenie”.