Moja siostra zadzwoniła do mnie z pięciogwiazdkowego hotelu, szlochając: „Wyrzuca moje rzeczy na korytarz! Kierownik powiedział, że moja karta została odrzucona i że „ludzie tacy jak ja” nie mają tu miejsca”. Zapytałem: „Jak on się nazywa?” — „Peterson”. Odpowiedziałem: „Idź do baru, zamów szklankę wody. Dwadzieścia minut”. Nie zadzwoniłem do obsługi klienta. Zadzwoniłem do jego szefa.

Wziąłem z lady moją czarną kartę i wsunąłem ją z powrotem do portfela. Ta prosta czynność przypominała mi, jak gdyby sędzia zakładał czarną czapkę przed wydaniem wyroku.

„Może i udało ci się wygrać z 22-latką, odrzucając kartę debetową” – powiedziałem, odwracając się, żeby odejść. „Ale ty, a co za tym idzie, ten hotel, właśnie spektakularnie oblaliście audyt”.

Zatrzymałem się, spojrzałem na niego ostatni raz i zadałem mu ostateczny, śmiertelny cios.

„Wygląda na to”, powiedziałem, a mój głos zabrzmiał chłodno i ostatecznie w pogrążonym w ciszy holu, „że twoja ocena została już zakończona”.

Wzięłam siostrę pod ramię. „Elisa, chodźmy. Wymeldowujemy się”.

„Dokąd idziemy?” wyszeptała, a w jej głosie słychać było dziecięce zdziwienie, gdy mijaliśmy sparaliżowaną, zrujnowaną kierowniczkę i stertę jej rzeczy, które teraz wyglądały jak miejsce zbrodni.

Uśmiechnęłam się, tym razem szczerze, po raz pierwszy od dwóch dni. „Do mojego apartamentu. Ma o wiele lepszy widok”.