Moja siostra udawała chorobę, więc rodzice zrezygnowali z mojego ślubu. Powiedzieli: „Odwołaj to – zdrowie siostry jest najważniejsze. Jeśli nie posłuchasz, zostaniesz sama!”. To była ostatnia kropla. Całkowicie się z nimi zerwałam. Dwanaście lat później odnaleźli mój adres i wtargnęli do mojego domu bez zaproszenia. Ale gdy tylko przekroczyli próg, zamarli – ich twarze zbladły z niedowierzania…

Rozdział 6: Absurdalny występ
Ośmieleni, znów stanęliśmy twarzą w twarz z moją rodziną. „Naprawdę aż tak kochasz Davida?” – zapytałem Amarę. Zaskoczona moim bezpośrednim pytaniem, siostra wyjąkała, wyraźnie zszokowana.

„Tak, naprawdę kochałam go przez cały ten czas!”

„To dość długi czas, żeby kochać kogoś, kto jest w związku małżeńskim z inną kobietą” – zauważyłem. Jej odpowiedź była pełna przekonania. „Bardzo bolało mnie obserwowanie was razem. To powinnam była być ja!”

Oszołomieni jej intensywnymi słowami, David i ja z trudem zachowaliśmy spokój. Postanowiłam jeszcze trochę pograć w tę farsę. „Skoro tak go kochasz, to się odsunę” – oznajmiłam, szokując wszystkich, a zwłaszcza naszych rodziców.

„Naprawdę? Czy ty też nie kochasz Davida?” – szybko wtrąciła moja mama.

„Nie, właściwie” – wtrącił David, odgrywając swoją rolę. „Prawdę mówiąc, zawsze żywiłem uczucia do Amary”.

Twarz mojej siostry rozpromieniła się z radości. „Naprawdę? Wiedziałam!” Ta surrealistyczna wymiana zdań wprawiła wszystkich w osłupienie, gdy David i ja obserwowaliśmy ich reakcje, ledwo powstrzymując się od śmiechu z absurdalności sytuacji, którą zaaranżowaliśmy. Rzeczywistość była oczywiście taka, że ​​David i ja byliśmy ze sobą mocno zjednoczeni, ale czasami podążanie za absurdalnym scenariuszem było jedynym sposobem na podkreślenie jego absurdalności.

Przytulając Davida, dostrzegłam, że w jego oczach błyszczy figlarna miłość. „Czekałem na ten moment” – powiedział, a jego głos drżał od tłumionego śmiechu. Obok mnie David udawał płacz, ale zdradziły go drżące ramiona. „Musimy po prostu przetrwać ten mały spektakl” – wyszeptałam. „Od teraz zawsze będziemy razem”.

Nagle moja siostra zaczęła rozmawiać z Davidem tak, jakby byli ze sobą blisko od lat. „Amara, jestem szczęśliwa! Proszę, bądź moim wsparciem od teraz” – powiedział David z uśmiechem.

„Tak, oczywiście!” odpowiedziała z zapałem.

„Więc naprawdę rzucę pracę”. Oświadczenie Davida sprawiło, że rumieniec zniknął z twarzy mojej siostry, a na jego miejsce pojawił się szok. „Chcę być z tobą, Amaro, cały czas, więc rzucę pracę, żeby zawsze być przy tobie! Już nawet nie wyjdę z domu. Będę chodził za tobą do łazienki i pilnował, jak robisz porządki”.

Radosny ton Davida wprawił moją siostrę w zakłopotanie i panikę. Nasi rodzice również nie potrafili ukryć zdenerwowania. „Ale ja też nie pracuję, a to jest niepokojące” – wyjąkała.

„Co w tym niepokojącego? Skoro jesteśmy razem, nie mamy się czego bać! Nie potrzebujemy pieniędzy do szczęścia!” – kontynuował David, pogłębiając absurd.

„Ale dziś musimy płacić za ubezpieczenie, prawda? To już nie to samo co kiedyś. Nie możemy się kochać, jeśli nie ma pieniędzy!”

Korzystając z okazji, wtrąciłem się: „David, jeśli rzeczywiście się rozwiedziemy, odziedziczę po nim sporą część majątku, więc lepiej, żebyś zapłacił!”

„Nie martw się, twoja siostra i rodzice zajmą się spłatą” – odpowiedział Dawid ze śmiechem. Słysząc to, nasi rodzice zbladli i spojrzeli na siebie z niedowierzaniem.

„Amara, trudno to powiedzieć, ale to nieprawda! Kradzież męża twojej siostrze…”