Moja siostra udawała chorobę, więc rodzice zrezygnowali z mojego ślubu. Powiedzieli: „Odwołaj to – zdrowie siostry jest najważniejsze. Jeśli nie posłuchasz, zostaniesz sama!”. To była ostatnia kropla. Całkowicie się z nimi zerwałam. Dwanaście lat później odnaleźli mój adres i wtargnęli do mojego domu bez zaproszenia. Ale gdy tylko przekroczyli próg, zamarli – ich twarze zbladły z niedowierzania…

„Dokładnie, Amara, rzeczywiście tak jest”. Ale gdzie podziała się cała ta wcześniejsza namiętność? To tak, jakby nasi rodzice nagle oprzytomnieli.

„O czym ty mówisz? Obiecałeś mi dać Davida!” – zaprotestowała Amara.

„Ale Amara, to było wcześniej!”

„Nie chcę tego słuchać!” wtrąciła nasza matka.

„Czy nikt mnie nie wspiera?” Moja siostra, wściekła się, i złapała matkę za włosy, a ojciec z trudem panował nad chaosem. W tym zamieszaniu David spokojnie przykuł uwagę wszystkich.

„Szczerze mówiąc, nie jesteś w moim typie. Szanuję cię jako siostrę Scarlet, ale poza tym nie chcę mieć z tobą zbyt wielu kontaktów. Zwłaszcza to twoje spojrzenie w górę – wręcz mnie odpycha. Myśl, że ktoś żywi do mnie nieodwzajemnione uczucia, jest dla mnie bardzo trudna.”

Szczere słowa Davida pozostawiły moją siostrę i naszych rodziców bez słowa. „Ale David, co to wszystko było wcześniej?” – zapytała Amara.

„Proszę, przestań być taka niedbała z czyimś mężem. Nie ma mowy, żeby się w tobie zakochał” – podsumowałam stanowczo, kładąc kres absurdowi, który wykroczył daleko poza zwykły rodzinny spór.

Rozdział 7: Ostateczność granic
Patrząc, jak moja siostra idzie w stronę Davida z bladą twarzą, wtrąciłem się: „Mamy rodzinę i żyjemy szczęśliwie”. Zatrzymała się, odwracając się do mnie.

„Co? Oszukałeś mnie!” – krzyknęła.

„Jak możesz myśleć, że ktoś, kto nie kontaktował się z tobą przez 13 lat, kocha cię? Czy to nie jest nierealne?” – rzuciłam jej wyzwanie, mając nadzieję, że wstrzyknę trochę rozsądku w tę sytuację. Jej twarz poczerwieniała, a w oczach napłynęły łzy frustracji. „Gdybyś była naprawdę atrakcyjną kandydatką, może, ale nikt nie znajduje uroku w kimś bezrobotnym, zależnym od rodziców i pozbawionym samodzielności, bo matka zawsze robiła wszystko za niego” – ciągnęłam, ostro i nieustępliwie. David cicho zachichotał za mną, rozumiejąc.

Słowa te wstrząsnęły moją siostrą, a jej frustracja przerodziła się w głośny płacz, łzy nie do powstrzymania. Nasi rodzice, próbując ją pocieszyć, patrzyli na nią z wyrazem narastającego zrozumienia i dezorientacji, jakby w końcu zdali sobie sprawę z brutalnej prawdy o sytuacji.

„Dlatego nie oddaję Davida. Proszę, odpuść sobie, Amara” – oświadczyłam stanowczo. Na to płacz mojej siostry przybrał na sile, jej szloch był dziecinny i niestosowny dla osoby dorosłej. „Potraktuj to doświadczenie jako nauczkę i proszę, nie angażuj się w to więcej. Bez względu na to, jak wielkie kłopoty będziesz miała w przyszłości, nie oczekuj od nas żadnej pomocy” – oznajmiłam, czując ostateczność moich słów, powoli zamykając drzwi wejściowe.

Kiedy moje dzieci zapytały, co się stało, odpowiedziałam lekko: „To sezon Halloween, więc zdaje się, że duch przyszedł wcześniej”. Moje najstarsze dziecko zasugerowało: „Wypędźmy ducha!”. Chociaż odrzuciłam ten pomysł, wydał mi się on niemal realistyczny, gdy echo zawodzenia mojej siostry brzmiało jak krzyk udręczonego ducha na zewnątrz.

Minęły kolejne cztery lata, a moja siostra pozostała singielką. Udało jej się znaleźć pracę, ale jej niewłaściwe zachowanie ostatecznie doprowadziło do zwolnienia. Pośpiech w małżeństwie i wynikające z niego problemy sprawiły, że została wykluczona z imprez matrymonialnych. Wygląda na to, że pozostanie singielką do końca życia. Moi rodzice nadal pracują na pół etatu, niestrudzenie oszczędzając dla niej pieniądze. Prawdopodobnie teraz zdają sobie sprawę, że nie mogą liczyć na jej opiekę w przyszłości. Mam nadzieję, że rozumieją konsekwencje swojej pobłażliwości.

Po całej ich ciężkiej pracy, jako gospodyni domowa, mam szczęście, że nie muszę martwić się o czesne moich dzieci, dzięki ich geniuszowi i stabilnej pracy mojego męża. Czasami zastanawiam się, czy praca poza domem pomogłaby mi zrzucić dodatkowe kalorie, które zazwyczaj przybieram w okresie świątecznym. Moja córka, która jest naturalnie szczupła i właśnie przeżywa skok wzrostu, zaczęła mówić o diecie, ale namawiam ją, żeby się wstrzymała. „Pomyśl o tym, jak będziesz starsza, tak jak ja” – mówię jej. Moi dwaj synowie pasjonują się tańcem i niedawno zrobili furorę na lokalnym wydarzeniu, zdobywając kilka nagród. Pełni pewności siebie, marzą o dołączeniu do BTS, więc mam nadzieję, że zespół przetrwa wystarczająco długo, aby moi chłopcy mieli szansę na spełnienie swoich marzeń.

Mamy szczęście, że moi teściowie, którzy są mi tak bliscy jak moi rodzice, regularnie nas odwiedzają. Rozkoszujemy się pysznymi posiłkami, którymi się dzielimy. Zbliża się wiosenna przerwa, więc planujemy wyjazd do spa, z niecierpliwością oczekując na spędzenie czasu z rodziną. Pomimo wyzwań, z którymi mierzyłam się przed ślubem, moje życie jest teraz pełne szczęścia, wzmacniając autentyczne więzi rodzinne. Cenię sobie szczęście, które wypełnia moje dni i z niecierpliwością czekam na kolejne lata zdrowia i bliskości, mając nadzieję na dzielenie się niezliczonymi, cennymi chwilami z naszymi bliskimi.