Moja siostra bliźniaczka pojawiła się z tajemniczymi siniakami. Kiedy dowiedziałam się, co się naprawdę stało, zamieniłyśmy się miejscami – a to, co nastąpiło później, zmieniło wszystko.

Nigdy nie zapomnę dźwięku tego pukania. Trzy gwałtowne, rozpaczliwe uderzenia w drzwi mojego mieszkania dokładnie o północy we wtorek. Nie było to przypadkowe pukanie sąsiada ani pewny siebie dźwięk kuriera. To było pukanie, które zatrzymuje serce, zanim mózg zdąży nadążyć, dźwięk końca świata.

Byłem w piżamie i właśnie miałem myć zęby, gdy to usłyszałem. Moją pierwszą myślą było, że ktoś pomylił mieszkania. Druga myśl umknęła w chwili, gdy otworzyłem drzwi.

Clare stała na moim korytarzu, chwiejąc się, jakby miała za chwilę upaść. Ale nie chodziło tylko o to, że pojawiła się tam, niespodziewanie, o północy. Chodziło o jej twarz. Jej lewe oko było opuchnięte, skóra wokół niego miała głęboki, wściekły fiolet, który już czerniał. Dolna warga była rozcięta i pokryta strupami zaschniętej krwi. Ale najgorszą rzeczą, tą, która sprawiła, że ​​żołądek opadł mi do stóp, były siniaki na jej szyi. Ciemne, odciski palców owinięte wokół jej szyi niczym jakiś okropny naszyjnik, pokazywały dokładnie, gdzie były czyjeś ręce, gdzie ktoś wycisnął z niej życie.

„ Amber ” – wyszeptała, a jej głos był tak złamany, tak cichy, że ledwie słyszalny. Potem ugięły się pod nią kolana.

Złapałem ją, zanim upadła na ziemię, wciągnąłem do środka i zatrzasnąłem drzwi. Trzęsły mi się ręce, gdy prowadziłem ją na kanapę. Cała drżała, wydając te ciche, urywane dźwięki, jakby nie mogła sobie przypomnieć, jak się prawidłowo oddycha.

„Kto to zrobił?” Już wiedziałam. Od miesięcy wiedziałam, że coś jest nie tak, że idealne życie, które projektowała, było starannie skonstruowanym kłamstwem. Ale Clare była tak dobra w ukrywaniu tego, w szukaniu wymówek. „Clare, kto ci to zrobił?”

Po prostu płakała. Głębokie, przeraźliwe szlochy, które wstrząsały całym jej ciałem i zdawały się rozdzierać samą materię cichej nocy.

Cofnijmy się. Opowiem ci, jak do tego doszliśmy, bo to nie stało się z dnia na dzień. Nic tak strasznego nigdy się nie zdarza.

Clare i ja jesteśmy bliźniaczkami, jednojajowymi, mamy po dwadzieścia osiem lat, urodzone w odstępie siedmiu minut – o czym nigdy nie pozwoliłam jej zapomnieć, bo te siedem minut oficjalnie czyniło mnie starszą siostrą. Dorastając, ludzie nie potrafili nas odróżnić. Nawet nasza ciocia Patricia , która nas wychowywała po tym, jak nasi rodzice zginęli w wypadku samochodowym, gdy miałyśmy dwanaście lat, czasami zwracała się do mnie imieniem Clare i na odwrót.

Ale byłyśmy inne w tym, co się liczyło. Zawsze byłam tą głośną, tą wojowniczką. Dziewczyną, która dostała szlaban za uderzenie Tommy’ego Richardsa w ósmej klasie, bo pociągnął Clare za włosy. Clare była łagodniejsza, milsza. Dostrzegała w każdym dobro, wierzyła, że ​​ludzie mogą się zmienić, chciała pomagać, naprawiać i leczyć. Zostałam instruktorką kickboxingu. Ona została nauczycielką w przedszkolu. Idealnie, prawda? Każda z nas robiła dokładnie to, co pasowało do jej osobowości.

Cztery lata temu Clare poznała Brandona Morrisona na jakiejś imprezie charytatywnej, którą organizowała jej szkoła. Miał trzydzieści dwa lata, był odnoszącym sukcesy deweloperem, pochodził z bogatej rodziny, miał miły uśmiech i nienaganne maniery. Przekazał szkole ogromną sumę i tego samego dnia zaprosił Clare na randkę.