Spokojnie odebrałem jej telefon, świadomy burzy emocji, która musiała krążyć w jej głowie. „Tato, musisz nam pomóc” – błagała, a w jej głosie słychać było mieszankę strachu i niedowierzania. „Wyrzucają nas z domu, a ja nie wiem, co robić”.

Wzięłam głęboki oddech, żeby się uspokoić. „Gina” – zaczęłam łagodnym, ale stanowczym głosem. „Są rzeczy, o których nie wiesz… rzeczy, o których powinnam ci powiedzieć dawno temu”.

Po drugiej stronie zapadła cisza tak gęsta, że ​​wydawała się namacalna. „Co masz na myśli?” – zapytała, a w jej głosie mieszała się teraz ciekawość i frustracja.

„Ten dom” – kontynuowałem – „był mój. Kupiłem go lata temu po śmierci twojej matki. Chciałem mieć pewność, że pieniądze będą bezpieczne, więc zachowałem to w tajemnicy”.

Słychać było jej gwałtowny wdech. „To dlaczego nam nie powiedziałeś? Dlaczego pozwoliłeś mi myśleć, że jesteś tylko lokatorem?”

„Bo, Gino” – powiedziałam, starając się oddać głębię moich motywów – „chciałam, żebyś zrozumiała wartość niezależności i odpowiedzialności. To nie była łatwa decyzja, ale wierzyłam, że to najlepszy sposób, żebyś ty i twoja rodzina nie musieli polegać na mnie jak na kuli u nogi”.

Zapadła kolejna długa cisza. Wyobrażałem sobie, jak przetwarza to odkrycie, jak trybiki jej umysłu obracają się, gdy próbuje pogodzić tę nową informację ze wszystkim, co myślała, że ​​wie.

„Ale eksmisja…” – wyszeptała w końcu, a jej głos zaczął się łamać.