Moja 10-letnia córka płakała za każdym razem, gdy wracała do domu od dziadków. Schowałem magnetofon i kiedy poznałem całą prawdę, byłem oszołomiony…

Głosy rozbrzmiały echem w ciemnym pokoju. Twarz Arjuna zbladła.

Spojrzałem mu prosto w oczy i powiedziałem:

— „Czy to nazywasz „normalnością”? Ma dopiero dziesięć lat! Potrzebuje miłości, a nie odrzucenia.”

Arjun wyjąkał:

— „Ja… ja po prostu chciałam, żeby stała się silniejsza…”

Uśmiechnąłem się smutno:

— „Sprawiasz, że dziecko czuje się silne, dając mu poczucie braku miłości? Czy zdajesz sobie sprawę, jak bardzo płacze za każdym razem, gdy wraca od rodziców?”

Milczał, z opuszczoną głową. Po raz pierwszy dostrzegłam wstyd w oczach męża.

Tej nocy przytuliłem moją córkę i powiedziałem:

— „Anu, wiem, że tyle przeszłaś. Nie musisz dźwigać tego ciężaru. Bądź sobą — zawsze jestem przy tobie”.

Była oszołomiona — i wybuchnęła płaczem.