— „Nic mi nie jest… nie martw się.”

Zapytałem Arjuna, ale on warknął:

— „Za dużo o wszystkim myślisz. Trochę płaczu to normalne u dzieci. Nie rób z tego wielkiej sprawy.”

Jednak intuicja mojej matki podpowiadała mi, że coś jest nie tak. Postanowiłem zrobić coś, na co do dziś z dreszczem wspominam.

Następnego dnia, zanim moja córka wyjechała z Arjunem do Thane, po cichu schowałam w jej torbie mały dyktafon. Ręce mi drżały, gdy go zamykałam, a serce waliło mi jak młotem. Część mnie czuła się winna z powodu podejrzeń. Ale inna część mnie musiała poznać prawdę.

Tego popołudnia Ananya wróciła do domu i znowu płakała. Przytuliłem ją, udając, że nic nie wiem.

Kiedy zasnęła, włączyłem dyktafon.

To, co usłyszałem, pozostawiło mnie bez słowa.

Głos jej babci był szorstki, zabarwiony językiem marathi:

— „Ta dziewczyna jest jak twoja matka. Co to za kobieta, która nie potrafi nawet urodzić chłopca? Jeśli nie uczy się wystarczająco pilnie, żeby dobrze zarabiać, to ją wyrzuć!”

Głos Ananyi był zdławiony emocjami:

— „Ja… postaram się. Proszę, nie miej do mnie pretensji…”

Moje serce się rozpadło.

Dziesięcioletnie dziecko — dlaczego musi znosić takie okrucieństwo?

Wtedy rozległ się zimny głos Ardżuny:

— Masz rację. To tylko dziewczyna. Po co ją wychowywać, skoro i tak wyjdzie za mąż? Nie rozpieszczaj jej za bardzo.

Łzy spływały mi po twarzy. Trzęsłam się.

Mężczyzna, któremu ufałam najbardziej — ojciec mojego dziecka — nie tylko był obojętny, ale wręcz współwinny znęcania się emocjonalnego nad naszą córką.

Siedziałem przy jej łóżku i patrzyłem na jej zalaną łzami twarz.

Moje serce przepełniał smutek i wściekłość. W ciągu dnia uśmiechała się i mówiła do mnie, jakby wszystko było w porządku… ale za moimi plecami dźwigała ciężar odrzucenia ze strony własnej rodziny.

Następnego ranka poprosiłem Arjuna, żeby usiadł w salonie. Położyłem dyktafon na stole i nacisnąłem przycisk odtwarzania.