v

MÓJ WNUK ZADZWONIŁ DO MNIE O 5 RANO I POWIEDZIAŁ: „BABCIU, NIE NOSZ DZIŚ CZERWONEGO PŁASZCZA”. ZAPYTAŁAM DLACZEGO, A ON DRZEWIĄCYM GŁOSEM ODPOWIEDZIAŁ: „WKRÓTCE ZROZUMISZ”. O 9 RANO POSZŁAM NA AUTOBUS. KIEDY DOJECHAŁAM, ZATRZYMAŁAM SIĘ W MIEJSCU, GDY ZOBACZYŁAM, CO SIĘ TAM DZIEJE…

Mój wnuk zadzwonił do mnie o 5 rano i powiedział: „Babciu, nie zakładaj dziś czerwonego płaszcza”.

Zapytałem dlaczego, a on drżącym głosem odpowiedział: „Wkrótce zrozumiesz”.

O 9 rano poszedłem złapać autobus. Kiedy dotarłem na miejsce, zamarłem w miejscu, gdy tylko zobaczyłem, co się tam dzieje.

strzałka_do_przodu_iosPrzeczytaj więcej

00:00
00:01
01:31

Zasilane przez
GliaStudios

Telefon zadzwonił dokładnie o piątej rano. Wiem, bo już nie spałem, siedząc w bujanym fotelu babci przy oknie, obserwując, jak ciemność powoli ustępuje miejsca świtowi. W wieku sześćdziesięciu trzech lat sen przychodzi teraz fragmentarycznie, rozproszony niczym elementy układanki, których nie potrafię już do końca złożyć. Dom wokół mnie skrzypiał, a wokół rozbrzmiewał ten znajomy dźwięk osiadającego starego drewna, który znałem całe życie.

Kiedy zobaczyłem imię Danny’ego na ekranie, serce podskoczyło mi do gardła. Mój wnuk nigdy nie dzwonił o tej porze. Nigdy.

„Babciu”. Jego głos był ledwie szeptem, drżącym jak płomień świecy na wietrze.

„Danny, kochanie, co się stało?”

„Babciu, proszę. Musisz mnie wysłuchać”. W jego głosie było coś, co przeszyło mnie dreszczem – nie panika, ale coś gorszego: strach zmieszany z naglącą potrzebą. „Nie zakładaj dziś czerwonego płaszcza. Proszę”.

Zerknęłam na wieszak przy drzwiach wejściowych, gdzie wisiał mój wiśniowoczerwony zimowy płaszcz, jak co rano tej zimy w Montanie. Kupiłam go trzy lata temu w Billings, wydatek usprawiedliwiony, bo dzięki niemu byłam widoczna na ciemnych, wiejskich drogach. Bezpieczny.

„Danny, o czym mówisz?”

„Tylko… proszę, Babciu, nie noś tego. Ubierz się w coś innego. Obiecaj mi.”

„Przerażasz mnie, kochanie. Gdzie jesteś? Wszystko w porządku?”

„Nie mogę teraz wyjaśnić. Wkrótce zrozumiesz. Tylko obiecaj mi, proszę”. Połączenie zostało przerwane.

Siedziałem tam, z telefonem chłodzącym się przy uchu, wpatrując się w ten czerwony płaszcz. Nagle dom wydał mi się inny, jakby coś poruszyło się w samych ścianach. Na zewnątrz pierwsze ptaki zaczęły śpiewać poranne pieśni, nieświadome przerażenia, które wkradało się do mojej piersi.

Nie włożyłam czerwonego płaszcza. Zamiast tego włożyłam starą brązową kurtkę, tę z przetartymi łokciami, którą zazwyczaj zostawiałam do pracy w stodole. Coś w głosie Danny’ego dotarło głęboko do instynktu mojej babci – tej prastarej wiedzy, która kazała mi ufać mu bezgranicznie.

O dziewiątej szłam naszym długim, żwirowym podjazdem w stronę drogi powiatowej, gdzie zatrzymywał się autobus. Jeździłam tym samym autobusem do miasta w każdy wtorek i piątek od pięciu lat. Odkąd zmarł mój mąż Frank i sprzedałam nasz drugi samochód, ta rutyna była kojąca. Autobus o 9:15, zakupy spożywcze, lunch w Betty’s Diner, w domu o trzeciej.

Ale dziś nie było autobusu. Zamiast tego stały radiowozy – cztery – których światła malowały szary poranek natarczywymi czerwieniami i błękitami. Żółta taśma rozciągnięta była na przystanku autobusowym, tej prostej, trójstronnej konstrukcji, na której czekałem niezliczoną ilość razy, czytając książkę lub patrząc na pola pszenicy oddalające się ku horyzontowi.

Szeryf Tom Brennan zobaczył, że się zbliżam, i natychmiast zrobił krok naprzód, unosząc rękę. „Pani Alexio Foster, proszę się odsunąć”.

„Tom, co się stało? Muszę złapać autobus.”

„Dziś rano nie będzie autobusu, Alexio”. Jego twarz była poważna, a zmarszczki wokół oczu głębsze, niż pamiętałam. Chodziliśmy razem do liceum czterdzieści pięć lat temu. „Doszło do incydentu”.

„Jaki incydent?”

Zawahał się, zerkając na śledczych krzątających się po schronie. „Znaleziono tu dziś rano ciało. Około szóstej rano”.

Świat lekko się przechylił. „Ciało? Kto?”

„Jeszcze jej nie zidentyfikowaliśmy, ale… Alexia”. Zatrzymał się, patrząc mi w oczy. „Miała na sobie czerwony płaszcz. Wiśniowy, taki sam jak twój”.

Kolana mi zmiękły. Tom złapał mnie za łokieć i podtrzymał. „Wszystko w porządku? Zbladłaś”.

„Muszę usiąść.”

Zaprowadził mnie do radiowozu i pomógł mi usiąść na miejscu pasażera. Przez przednią szybę widziałem, jak fotografują coś w pobliżu schronu – kształt przykryty białą plandeką.

„Tom… Danny zadzwonił do mnie dziś rano. O piątej. Powiedział mi, żebym dziś nie zakładał czerwonego płaszcza”.

Wyraz twarzy szeryfa zmienił się natychmiast, zmieniając się z zaniepokojonego sąsiada w skupionego stróża prawa. „Wnuk do ciebie dzwonił? Co dokładnie powiedział?”

Powtórzyłem rozmowę słowo w słowo. Tom wyciągnął notes i szybko zapisał.

„Gdzie jest teraz Danny?”