Mój syn zadzwonił: „Jutro się żenię. Wypłaciłem już wszystko z twoich kont i sprzedałem dom, żegnaj”. Tylko się roześmiałam, bo sprzedał nie to miejsce – to, które uważał za mój ostatni majątek. Podejrzany podpis, wciąż ważna umowa najmu, „pełnomocnictwo”, które pojawiło się akurat wtedy, gdy byłam w szpitalu… a następnego ranka jego telefon nie przestawał dzwonić.

Mój ulubiony.

Oczywiście, że pamiętał.

„Mamo, myliliśmy się” – zaczął Derek. „We wszystkim. W sposobie, w jaki do ciebie mówiliśmy. W tym, co mówiliśmy. To było niewybaczalne”.

Pochylił się do przodu, a jego wyraz twarzy był poważny.

„Przez ostatnie dwa tygodnie nie spałam. Ciągle myślę o tym, co zrobiłam – o tym, jak cię zraniłam. Jesteś moją matką. Wychowałaś mnie sama. Dałaś mi wszystko. A ja odpłaciłam ci zdradą”.

To było dokładnie to, co chciałem usłyszeć.

Dlaczego więc odczuwałeś to jak występ?

Następnie odezwała się Britney, a jej głos był stłumiony.

„Margaret, ja też jestem ci winien przeprosiny. Byłem dla ciebie okropny. Powiedziałem okrutne rzeczy. Prawdę mówiąc, bałem się”.

Spojrzała na swoje dłonie.

„Moi rodzice są biedni. Dorastałam bez niczego. Kiedy poznałam Dereka, dostrzegłam szansę na lepsze życie i… naciskałam za bardzo. Naciskałam na niego, żeby robił rzeczy, których nie powinien był robić”.

„Do czego go przekonałeś?” – zapytałem cicho.

„Tak” – przyznała, patrząc mi w oczy. „To był mój pomysł. Pieniądze, dom. Derek nie chciał tego robić. Namówiłam go. Powiedziałam mu, że nie będziesz za tym tęsknić. Że chcesz, żeby był szczęśliwy”.

Jej głos się załamał.

„Myliłem się. Bardzo, bardzo przepraszam.”

Derek sięgnął po moją dłoń. Nie cofnęłam się.

„Mamo, chcemy to naprawić. Jesteśmy gotowi zrobić wszystko, co konieczne”.

Przełknął ślinę.

„Zaciągnęliśmy już drugą hipotekę na mieszkanie, które kupiliśmy. Możemy dać ci 100 000 dolarów w ciągu dwóch tygodni. Reszta… to zajmie trochę czasu, ale spłacimy wszystko do ostatniego grosza”.

„Z odsetkami” – dodała szybko Britney. „Cokolwiek uznasz za sprawiedliwe”.

„A zarzuty karne?” – zapytałem.

Twarz Dereka posmutniała.

„Właśnie o to chodzi, mamo. Jeśli będę miał kartotekę kryminalną, stracę pracę. Pracuję w finansach. Zwolnią mnie natychmiast. A potem jak mam ci się odwdzięczyć? Jak mam utrzymać rodzinę?”

Ścisnął moją dłoń.

„Nie proszę cię o wybaczenie. Nie zasługuję na to. Ale błagam cię, daj mi szansę naprawić to, nie niszcząc całej mojej przyszłości”.

„Proszę cię, Margaret” – powiedziała Britney. „Chcemy mieć dzieci. Derek chce dać ci wnuki, ale nie może tego zrobić z więzienia”.

Wnuki.

To słowo uderzyło mnie jak fizyczny cios.

Marzyłam o tym, żeby zostać babcią, żeby trzymać na rękach dzieci Dereka, żeby przekazać dalej historię naszej rodziny.

Wiedzieli dokładnie, gdzie uderzyć.

„Pomyśl o tym” – naciskał Derek. „Czy naprawdę chcesz, żeby twoje wnuki odwiedzały ojca w więzieniu? Chcesz, żeby dorastały ze świadomością, że to babcia wsadziła ojca za kratki?”

Studiowałem oba.

Występ był dobry. Łzy Dereka wydawały się szczere. Wyrzuty sumienia Britney wyglądały autentycznie.

Najwyraźniej dokładnie to przećwiczyli, ale zauważyłem drobne rzeczy — sposób, w jaki wzrok Britney co chwila zerkał na zegarek, sposób, w jaki Derek zaciskał uścisk na mojej dłoni, gdy nie reagowałem od razu, napięcie w ich ramionach napinało się niczym sprężyny.

„Co się stanie, jeśli powiem nie?” zapytałem cicho.

Zmiana była natychmiastowa.

Wyraz twarzy Dereka stwardniał. Britney odchyliła się do tyłu, krzyżując ramiona.

„W takim razie postanawiasz zniszczyć swojego syna” – powiedział Derek beznamiętnie. „I po co? Pieniądze, których nawet nie potrzebujesz. Masz swój ukochany dom, swoje wygodne życie. A ty odbierasz mi je ze złości”.

„To nie złośliwość” – powiedziałem. „To sprawiedliwość”.

„Sprawiedliwość?” Britney zaśmiała się szorstko. „Chcesz rozmawiać o sprawiedliwości? A co z uczciwością? Derek jest twoim jedynym dzieckiem. Wszystko, co masz, i tak trafi do niego, kiedy umrzesz. Po prostu potrzebowaliśmy tego wcześniej, i tyle.”

„Więc mówisz, że powinnam była umrzeć wcześniej” – powiedziałam cicho. „Ułatwiło ci to życie?”

„Nie przekręcaj moich słów” – warknęła Britney. „Mówię, że jesteś mściwą staruszką, która nie znosi widoku swojego syna szczęśliwego z kimś innym niż ty”.

Derek mnie nie bronił. Po prostu obserwował, czekając, czy to podejście zadziała tam, gdzie zawiodła życzliwość.

Powoli wstałem.

“Wysiadać.”

Mój głos zadrżał ze złości.

„Przychodzisz do mojego domu ze swoimi udawanymi łzami i manipulacjami, próbując wpędzić mnie w poczucie winy, żebym pozwolił ci mnie okraść bez konsekwencji. Myślisz, że nie widzę, co robisz?”

Derek również wstał, a jego twarz pokryła się rumieńcem gniewu.

„Będziesz tego żałować. Kiedy będę siedział w celi, kiedy Britney mnie zostawi, bo nie będę mógł jej zapewnić bytu, kiedy będziesz sam na każdym święcie do końca życia – pamiętaj, że to ty wybrałeś”.

„Nie wybierałem tego” – powiedziałem chłodno. „Ty to zrobiłeś, tego dnia, kiedy postanowiłeś okraść swoją matkę”.

Britney złapała Dereka za ramię.

„Chodźmy. Nie jest tego warta. Niech gnije sama w tym domu z jej cennymi pieniędzmi.”

Wyszli i zatrzasnęli za sobą drzwi.

Stałem w salonie i trząsłem się – nie ze strachu, lecz ze wściekłości.

Próbowali wszystkiego: przeprosin, manipulacji, poczucia winy, gróźb. Zaoferowali mi wnuki jak kartę przetargową, jakbym miała poświęcić szacunek do samej siebie dla hipotetycznych dzieci.

Ale pod złością czułam coś jeszcze – cienką, zimną nitkę strachu.

A co, jeśli Derek miał rację? A co, jeśli go zniszczę? A co, jeśli za kilka lat będę żałować tego wyboru?

NIE.

Odepchnąłem te myśli.

Widziałem dziś, co kryje się za ich maskami. Widziałem kalkulację, manipulację, całkowity brak prawdziwej skruchy.

Nie żałowali, że mnie zranili.

Żałowali, że zostali złapani.

Zebrałam stokrotki, które przyniósł Derek i wyrzuciłam je do śmieci.

Potem zadzwoniłem do Martina Greena.

„Próbowali mnie tylko zmanipulować, żebym wycofał zarzuty” – powiedziałem. „Zaoferowali częściowe odszkodowanie w zamian za brak postępowania karnego”.

„Co im powiedziałeś?”

„Powiedziałem im, żeby wynieśli się z mojego domu”.

Zapadła cisza, po czym Martin cicho się zaśmiał.

„Dobrze ci tak, Margaret. To wymagało prawdziwej siły.”

Wytrzymałość.

Czy to było to? A może upór, pycha, zemsta?

Już nie wiedziałem.

Ale wiedziałem, że nie mogę się teraz wycofać – nie, kiedy tak wyraźnie pokazali mi, kim naprawdę są.

Tej nocy leżałam bezsennie, a słowa Dereka rozbrzmiewały w mojej głowie.