Mój syn sprzedał ich dom i przeznaczył 620 000 dolarów na wydatki mojej synowej. Potem zamieszkali w moim domu. Odpowiedziałem: „Nie!”. Moja synowa przekroczyła granicę. Tego samego dnia zadzwoniłem do mojego prawnika. Kiedy otrzymali formalne zawiadomienie…

Spojrzał między nami, a na jego twarzy malował się smutek.

„Mamo, proszę, pozwól nam zostać tu jeszcze kilka dni, aż coś wymyślimy”.

“NIE.”

To właśnie wtedy Lennox straciła resztki opanowania.

„Dobra” – krzyknęła. „Chcesz być samolubną, bezduszną… Wtedy dopilnujemy, żeby wszyscy wiedzieli, jaką jesteś matką”.

Rzuciła się w stronę moich drzwi wejściowych i otworzyła je tak mocno, że uderzyły o ścianę.

Moi sąsiedzi, pani Patterson z naprzeciwka i Johnsonowie z sąsiedztwa, stali na podwórkach. Spojrzeli w górę, widząc zamieszanie.

„Chcesz wiedzieć, jaką kobietą naprawdę jest Bessie Mitchell?” – krzyknęła Lennox, a jej głos niósł się po cichej ulicy. „Wyrzuca na ulicę własnego syna, swoją własną krew”.

Poczułem, jak policzki płoną mi ze wstydu, gdy sąsiedzi przerwali swoje zajęcia, by popatrzeć na scenę rozgrywającą się na moim ganku.

„Lennox, proszę” – powiedział Terrence, w końcu okazując trochę odwagi. Ale było już za późno.

„Nie!” – krzyknęła. „Niech wszyscy się dowiedzą. Ta kobieta wychowała syna, który całe życie pracował, żeby kupić piękny dom. A kiedy życie stawało się coraz trudniejsze, kiedy potrzebowaliśmy pomocy, trzaskała nam drzwiami przed nosem”.

Pani Patterson podeszła bliżej, wyraźnie starając się usłyszeć każde słowo.

„Poprosiliśmy o tymczasową pomoc” – kontynuowała Lennox. Łzy spływały jej teraz po twarzy. Łzy, które byłam pewna, były całkowicie wyrachowane. „Chodziło tylko o miejsce do spania, dopóki nie staniemy na nogi. A ta bezduszna kobieta powiedziała „nie” własnemu dziecku”.

Stałem w progu, obserwując to widowisko, czując się bardziej upokorzony niż od lat. Moja cicha ulica, na której mieszkałem przez 15 lat i gdzie sąsiedzi darzyli mnie szacunkiem, była teraz świadkiem tego spektaklu.

„Dość tego” – powiedziałem, wychodząc na werandę.

„Nie, to nie wystarczy” – Lennox odwrócił się do mnie. „Myślisz, że jesteś o wiele lepsza od wszystkich, a jesteś tylko samolubną staruszką, która nie znosi widoku szczęścia innych”.

„Lennox, natychmiast przestań.”

„Dlaczego? Bo się wstydzisz. Dobrze. Powinieneś się wstydzić.”

Wtedy zrobiła coś, co zmieniło wszystko.

Na oczach moich sąsiadów, Boga i wszystkich dookoła, Lennox Mitchell podniosła rękę i uderzyła mnie w twarz. Dźwięk poniósł się echem po cichej ulicy niczym wystrzał z pistoletu.

Zatoczyłem się do tyłu, dotykając dłonią policzka, bardziej z szoku niż z bólu.

Przez chwilę nikt się nie poruszył. Nawet Lennox wydawał się zaskoczony tym, co zrobiła.

Pani Patterson głośno westchnęła. Nastoletni syn Johnsonów, który kosił trawnik, wyłączył kosiarkę i wpatrywał się w nią.

Spojrzałem na syna, czekając, aż mnie obroni, że okaże oburzenie, że jego żona właśnie zaatakowała jego matkę.

Zamiast tego Terrence stał tam, wyglądając na zdezorientowanego i przytłoczonego.

„Czy ty mnie właśnie uderzyłeś?” zapytałam cicho, głosem spokojnym, mimo narastającej we mnie wściekłości.

Lennox buntowniczo uniosła brodę.

„Zasłużyłeś na to. Wyrzuciłeś swoją rodzinę na ulicę jak zwykłe śmieci.”

Rozejrzałem się po sąsiadach. Wszyscy byli świadkami tego upokorzenia. Pani Patterson wyglądała na przerażoną. Johnsonowie szeptali między sobą. Nawet listonosz zatrzymał ciężarówkę, żeby popatrzeć.

„Terrence” – powiedziałem, ledwie słyszalnym szeptem. – „Twoja żona właśnie mnie zaatakowała na oczach całego sąsiedztwa”.

Otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, po czym je zamknął.

„A ty będziesz tam stał i jej na to pozwalał.”

„Mamo, ona jest zdenerwowana. Nie miała na myśli… Nie miała na myśli, żeby mnie uderzyć w twarz”.

Lennox stanął między nami.

„Nie próbuj robić z tego ofiary, Bessie. Sama się o to prosiłaś”.

Wpatrywałem się w tę kobietę, która właśnie upokorzyła mnie przed moimi sąsiadami, która przekonała mojego syna, by zmarnował swoją finansową przyszłość, a teraz próbowała zrobić ze mnie złoczyńcę w jej przewrotnej narracji.

„Zejdź z mojej posesji” – powiedziałem cicho.

„Zmuś mnie” – zadrwił Lennox.

Spojrzałem na mojego syna po raz ostatni, mając nadzieję, że dostrzeżę jakiś znak, że się jej przeciwstawi, że wybierze dobro zamiast zła. Zamiast tego zobaczyłem mężczyznę, który został tak dogłębnie zmanipulowany, że nie był w stanie obronić nawet własnej matki przed atakiem fizycznym.

„Macie 5 minut, żeby zabrać bagaże i opuścić mój teren” – powiedziałem. „Jeśli do tego czasu nie wyjdziecie, dzwonię na policję”.

„Nie odważyłbyś się” – powiedział Lennox.

Ale dostrzegłem, że w jej oczach pojawia się niepewność.

Wyciągnąłem telefon komórkowy z kieszeni i wybrałem numer 911. Kiedy telefon zadzwonił, zobaczyłem, jak wyraz twarzy Lennoxa zmienił się z buntu w panikę.

Złapała Terrena za ramię.

„Powiedz swojej mamie, żeby natychmiast się rozłączyła” – syknęła.

Rozmawiałem już jednak z dyspozytorem, podałem mu swój adres i wyjaśniłem, że potrzebuję funkcjonariusza, który pomoże mi usunąć z mojego terenu osoby, które stały się agresywne.

Kiedy się rozłączyłem, Lennox patrzył na mnie z niedowierzaniem.

„Naprawdę wezwałeś policję w sprawie własnego syna?”

„Nie” – powiedziałem spokojnie. „Zadzwoniłem na policję w sprawie kobiety, która właśnie mnie zaatakowała na oczach świadków”.

Po raz pierwszy odkąd ją poznałam, Lennox Mitchell wyglądała na autentycznie przestraszoną.

Policja przyjechała w ciągu 10 minut, choć wydawało się, że minęła wieczność. Funkcjonariuszka Martinez była młodą kobietą, może po trzydziestce, o miłym spojrzeniu i profesjonalnym usposobieniu, które od razu mnie uspokoiło. Funkcjonariusz Thompson, jej partner, był starszy, prawdopodobnie w moim wieku, z siwymi skroniami i zmęczonym spojrzeniem kogoś, kto przez lata był świadkiem zbyt wielu rodzinnych dramatów.

Kiedy dotarli na miejsce, Lennox zdołała się nieco uspokoić. Przestała płakać i poprawiła włosy, ale w jej oczach wciąż widziałem panikę. Terrence stał obok swojego bagażu, wyglądając jak zagubione dziecko.

„Proszę pani” – powiedział oficer Martinez, podchodząc do mnie pierwszy. „Otrzymaliśmy zgłoszenie o napadzie”.

„Tak” – powiedziałem, wskazując na wciąż piekący policzek. „Ta kobieta mnie uderzyła”.

Oficer Thompson spojrzał na Lennoxa.

„Czy to prawda, proszę pani?”

„Była nierozsądna” – powiedział Lennox, jakby to usprawiedliwiało przemoc fizyczną. „Potrzebowaliśmy tylko tymczasowego miejsca do spania, a ona wyrzuciła nas, jakbyśmy byli obcymi ludźmi”.

„To nie daje ci prawa do bicia kogokolwiek” – powiedział stanowczo oficer Martinez.

„Proszę pani” – zwróciła się do mnie. „Czy chce pani wnieść oskarżenie?”

Spojrzałem na mojego syna, stojącego z opuszczoną głową i nie mówiącego nic w mojej obronie. Ten człowiek, którego wychowałem, dla którego się poświęciłem, kochałem bezwarunkowo, a on nawet nie potrafił potępić żony za to, że uderzyła jego matkę.

„Tak” – powiedziałem cicho. „Chcę wnieść oskarżenie”.

Twarz Lennoxa zbladła.

„Nie mówisz poważnie.”

„Napaść to poważny zarzut, proszę pani” – powiedział oficer Thompson. „Mamy wielu świadków, którzy widzieli, jak uderzyła panią Mitchell”.

Rzeczywiście, moi sąsiedzi wciąż stali na swoich podwórkach, obserwując rozgrywający się dramat. Pani Patterson energicznie skinęła głową, gdy oficer Martinez spojrzał w jej kierunku.

„Widziałam wszystko!” – zawołała pani Patterson. „Uderzyła Bessie prosto w twarz, bez powodu”.

„To niedorzeczne” – zaprotestował Lennox. „To moja teściowa. To spór rodzinny”.

„Rodzina czy nie” – powiedział funkcjonariusz Martinez – „napaść to napaść. Musicie iść z nami”.

Prowadząc Lennox w stronę radiowozu, odwróciła się do Terrence’a.

„Nie stój bezczynnie. Zrób coś.”

Jednak Terrence stał jak sparaliżowany, patrząc na aresztowanie jego żony na trawniku przed domem jego matki.

Spojrzał na mnie z czymś, co mogło być oskarżeniem.

„Mamo, naprawdę musiałaś?”

„Tak” – powiedziałem, zanim zdążył dokończyć. „Naprawdę musiałem. Twoja żona napadła na mnie na oczach całego sąsiedztwa, a ty stałeś i nic nie zrobiłeś. To moja żona, a ja twoja matka, ale najwyraźniej to już nic nie znaczy”.

Oficer Thompson podszedł z podkładką.

„Pani Mitchell, proszę przyjść na komisariat, żeby złożyć oficjalne zeznanie. Czy może pani to zrobić dziś po południu?”

“Oczywiście.”

Gdy radiowóz odjechał z Lennoxem na tylnym siedzeniu, Terrence załadował bagaż z powrotem do swojego SUV-a. Poruszał się powoli, jak człowiek w szoku.

„Dokąd pójdziesz?” – zapytałem mimo wszystko.

Wzruszył ramionami.

„Nie wiem. Może hotel na dziś.”

„Za jakie pieniądze?”

Pytanie wisiało w powietrzu między nami. Oboje wiedzieliśmy, że nie będzie go stać na hotel na zawsze. Oboje wiedzieliśmy, że to dopiero początek jego problemów.

Terrence – powiedziałem cicho.

„To nie musi być koniec. Jeśli ją zostawisz, jeśli przyznasz, że cała ta sytuacja jest zła, możemy przez to przebrnąć”.

Spojrzał na mnie zmęczonymi oczami.

„Mamo, ona jest moją żoną. Nie mogę jej po prostu zostawić.”

„Porzuciła cię w chwili, gdy wydała twoją przyszłość na biżuterię i wycieczki do spa”.

„To nie jest takie proste.”

„Tak, to prawda. To takie proste.”

Bez słowa wsiadł do swojego SUV-a i odjechał, zostawiając mnie na ganku, czującą się jeszcze bardziej samotna niż kiedykolwiek od śmierci męża.

Reszta dnia minęła jak we mgle. Złożyłem zeznania na komisariacie, szczegółowo opisując nie tylko napaść, ale całą konfrontację.

Funkcjonariusz przyjmujący moje zeznania, detektyw Reynolds, był dokładny i profesjonalny.

„Pani Mitchell” – powiedziała, kiedy skończyliśmy – „muszę zapytać, czy to pierwszy raz, kiedy pani synowa zachowuje się wobec pani agresywnie fizycznie?”

Zastanowiłem się nad tym pytaniem.

„Tak, fizycznie, ale od lat manipuluje mną emocjonalnie”.

„Czy możesz to rozwinąć?”

Opowiedziałam jej o stopniowej izolacji od syna, o tym, jak Lennox zawsze planowała ich wizyty w momentach, gdy wiedziała, że ​​nie dam rady. O tym, jak przekonała Terrence’a, żeby opuścił spotkania rodzinne i święta. Wyjaśniłam, jak stopniowo nastawiała mojego syna przeciwko mnie, wmawiając mu, że jego matka jest nadmiernie krytyczna i wtrąca się w jego sprawy, i o sytuacji finansowej.

Detektyw Reynolds zapytał: „Wspomniałeś, że sprzedali dom i wydali ponad 600 000 dolarów”.

Powiedziałem. „Zniknie w ciągu kilku miesięcy”.

Detektyw Reynolds zagwizdał cicho.

„To dużo pieniędzy, żeby tak szybko je wydać.”

„Ona ma kosztowne gusta i nie wie, jak żyć zgodnie ze swoimi możliwościami”.

„A twój syn się na to zgodził?”

Westchnąłem.

„Mój syn został całkowicie zmanipulowany przez tę kobietę. Nie widzi, co ona robi jemu, jego przyszłości, naszej rodzinie”.

Tego wieczoru, będąc sam w domu, siedziałem przy kuchennym stole z filiżanką herbaty i po raz pierwszy naprawdę rozmyślałem o swojej sytuacji.

Wniesienie oskarżenia przeciwko Lennoxowi to był dopiero początek. Ona wróci. Oboje wrócą. I następnym razem mogą nie być tak bezpośredni w swoich żądaniach.

Pomyślałem o domu na Maple Street, tym, który im pomogłem kupić. 40 000 dolarów z moich oszczędności emerytalnych. Pieniądze, na które pracowałem latami. Pieniądze, które praktycznie zostały wyrzucone w błoto razem z resztą ich kapitału.

Ale potem coś sobie przypomniałem.

Kiedy kupili dom, było mnóstwo papierkowej roboty. A ponieważ wpłaciłem tak znaczną część zaliczki, prawnik od nieruchomości nalegał na pewne zabezpieczenia.

Podszedłem do szafki z dokumentami i wyciągnąłem teczkę z napisem „Zakup Terrence House”. W środku znajdowały się kopie wszystkich dokumentów ze sprzedaży, w tym coś, o czym prawie zapomniałem: weksel.

Kiedy dawałem im 40 000 dolarów, mój prawnik nalegał.

Pani Mitchell, powiedział wówczas: „Zdecydowanie zalecam, aby to zostało ustrukturyzowane jako pożyczka, a nie darowizna. To chroni pani interesy i gwarantuje, że pani syn rozumie powagę przyjęcia tak dużej sumy”.

Wtedy protestowałem.

Nie chciałem robić tego sam. Chciałem pomóc synowi, ale sam Terrence nalegał.

Mamo, chcę ci się odwdzięczyć. To powinno być oficjalne.

Weksel był jasny. Kwota 40 000 dolarów do spłaty z oprocentowaniem rocznym 5%, z płatnościami rozpoczynającymi się rok po dacie zakupu. Pożyczka była zabezpieczona samą nieruchomością, co oznaczało, że miałem do niej prawo.

Ale sprzedali dom i nie oddali mi pieniędzy, nie wspominając nawet o niespłaconej pożyczce.

Wziąłem telefon i wybrałem numer Jamesa Crawforda, prawnika, który zajmował się pierwotnym zakupem.

Jego sekretarka powiedziała mi, że może mnie przyjąć następnego ranka.

Tej nocy prawie nie spałem. Ciągle myślałem o Terrence’ie jako małym chłopcu, o tym, jak wpełzał do mojego łóżka podczas burzy, o tym, jaki był dumny, kiedy skończył studia, o tym, jak płakał na pogrzebie ojca i obiecywał, że zawsze będzie się mną opiekował.

Gdzie podział się ten chłopak? Jak stał się tym mężczyzną, który stał w milczeniu, gdy jego żona atakowała jego matkę?

Następnego ranka ubrałem się starannie w swój najlepszy garnitur i pojechałem do biura Jamesa Crawforda.

Był to wybitny mężczyzna po sześćdziesiątce, o srebrnych włosach i prezencji budzącej szacunek.

„Pani Mitchell” – powiedział, ściskając mi serdecznie dłoń. „Przykro mi słyszeć o pani kłopotach. Proszę usiąść i opowiedzieć mi, co się stało”.

Wyjaśniłem całą sytuację: sprzedaż domu, zmarnowane pieniądze, napaść i aresztowanie.

James słuchał bez przerwy, od czasu do czasu robiąc notatki w notesie.

Kiedy skończyłem, odchylił się na krześle i uważnie mi się przyglądał.

„Bessie” – powiedział. „Czy rozumiesz, że masz tu poważne możliwości prawne?”

“Co masz na myśli?”

Weksel zabezpieczający Państwa pożyczkę w wysokości 40 000 dolarów został zarejestrowany jako zastaw na nieruchomości. Kiedy Państwa syn sprzedał dom bez uregulowania długu, naruszył warunki weksla. Mają Państwo podstawy zarówno do naruszenia umowy, jak i do konwersji.

Poczułem coś w piersi. Niezupełnie nadzieję, ale coś silniejszego niż rezygnacja.

„Co to oznacza w praktyce?”

Oznacza to, że możesz pozwać o pełną kwotę pożyczki powiększoną o odsetki i odszkodowanie.

„Ponieważ dług był zabezpieczony nieruchomością, możesz zająć inne aktywa, aby zaspokoić orzeczenie.”

„Jakie inne aktywa?”

James uśmiechnął się ponuro.

„No to zobaczmy, co zostało twojemu synowi i synowej po ich zakupowym szaleństwie.”

Przez następną godzinę James szczegółowo omawiał moje opcje.

Mogłem wnieść pozew cywilny, domagając się zwrotu pożyczki wraz z odsetkami i odszkodowaniem. Mogłem również wnieść oskarżenie karne o kradzież z włamaniem, ponieważ sprzedali nieruchomość, która częściowo należała do mnie, bez mojej zgody.

„Ale Jamesie” – powiedziałem – „nie chcę niszczyć życia mojego syna. Chcę tylko, żeby zrozumiał, że czyny mają swoje konsekwencje”.

Czasami, Bessie, najżyczliwszą rzeczą, jaką możesz zrobić dla kogoś, kogo kochasz, jest zaprzestanie chronienia go przed konsekwencjami jego wyborów.

Myślałem o tym jadąc do domu.

Czy chroniłem Terrence’a, pozwalając Lennoxowi nim manipulować? Czy ułatwiałem mu podejmowanie złych decyzji, zawsze będąc przy nim, by go złapać, gdy upadał?

Kiedy wróciłem do domu, podjąłem już decyzję.

Zadzwoniłem do Jamesa Crawforda i powiedziałem mu, żeby złożył pozew nie tylko przeciwko Lennoxowi, ale przeciwko im obu.

Byli małżeństwem. Razem podjęli decyzję o sprzedaży domu i razem musieli stawić czoła konsekwencjom tej decyzji.

Potem zrobiłem coś jeszcze.

Zadzwoniłem do ślusarza i wymieniłem wszystkie zamki. Zainstalowałem system bezpieczeństwa z kamerami, który nagrywał każdego, kto zbliżał się do mojej posesji.

Nie zamierzałam dać się znowu zaskoczyć.

Tego popołudnia zadzwonił Terrence.

Mamo, Lennox wpłacił kaucję. Musimy porozmawiać.

Nie, nie mamy.

Mamo, proszę. Przeprasza, że ​​cię uderzyła. Była po prostu zdenerwowana.

Terrence, twoja żona ukradła mi 40 000 dolarów, a potem mnie zaatakowała, kiedy odmówiłem wam zakwaterowania po tym, jak roztrwoniliście ponad pół miliona dolarów. Nie ma o czym rozmawiać.

Co masz na myśli mówiąc, że ukradłeś 40 000 dolarów?

Opowiedziałem mu o wekslu, o zastawie na domu i o pozwie, który złożyłem rano.

Cisza po drugiej stronie słuchawki przeciągnęła się tak długo, że pomyślałem, iż się rozłącza.

„Mamo” – powiedział w końcu drżącym głosem. „Nie możesz nas pozwać. Jesteśmy rodziną”.

„Masz rację, Terrence. Jesteśmy rodziną. Dlatego to, co zrobiłeś, zabolało mnie o wiele bardziej, niż gdyby okradł mnie obcy”.

Nie okradliśmy cię.

Sprzedałeś dom, na którym ciążyła 40 000 dolarów, i nie oddałeś mi pieniędzy. Jak byś to nazwał?

Kolejna długa cisza.

O jaką kwotę się ubiegasz?

40 000 dolarów plus odsetki za 3 lata, koszty sądowe i odszkodowanie za zmianę umowy i zerwanie umowy. Mój prawnik szacuje kwotę na około 60 000 dolarów.

Nie mamy 60 000 dolarów.

Powinieneś był o tym pomyśleć zanim pozwoliłeś żonie spędzić całą swoją przyszłość na biżuterii i zabiegach spa.

Mamo, proszę. Czy nie możemy czegoś wymyślić? Może uda nam się spłacić dług powoli, z czasem.

Masz na myśli to, co było napisane w oryginalnym wekslu? Ten, który ignorowałeś przez trzy lata, zanim sprzedałeś dom?

Słyszałem, jak ciężko oddychał po drugiej stronie słuchawki.

Gdzie mieszkasz? – zapytałem.

Motel. Najtańszy, jaki udało nam się znaleźć.

Jak długo możesz sobie pozwolić na tamten pobyt?

Może tydzień, dwa tygodnie, jeśli będziemy ostrożni.

A co potem?

Nie wiem, mamo. Naprawdę nie wiem.

Przez chwilę prawie osłabłem. To był mój syn, moje maleństwo. I brzmiał tak zagubiony i przestraszony.

Ale potem przypomniałem sobie, jak Lennox uderzył mnie w twarz, i moje postanowienie się wzmocniło.

Terrence, kocham cię. Zawsze cię kochałam i zawsze będę kochać. Ale nie dam się manipulować, okraść ani zaatakować.

Jeśli chcesz zbudować ze mną relację, musisz wziąć odpowiedzialność za swoje wybory i konsekwencje, jakie się z nimi wiążą.

Co to znaczy?

To oznacza, że ​​musisz zdecydować, co jest dla ciebie ważniejsze: relacja z żoną czy relacja z matką, bo teraz nie możesz mieć obu.

Rozłączyłam się zanim zdążył odpowiedzieć. Drżącymi rękami odłożyłam słuchawkę.

Na zewnątrz słońce zachodziło nad moją cichą okolicą.

Estas Patterson podlewała kwiaty, a syn Johnsonów jeździł w kółko na rowerze po podjeździe.

Wszystko wyglądało normalnie, spokojnie, ale wiedziałam, że nic już nie wróci do normy.

Jutro Terrence i Lennox otrzymają dokumenty sądowe. Zrozumieją, że ich działania mają realne konsekwencje, a ja raz na zawsze dowiem się, czy syn, którego wychowałem, wciąż istnieje gdzieś w mężczyźnie, którego stworzył Lennox.

Trzy dni po złożeniu przeze mnie pozwu, James Crawford zadzwonił do mnie z wiadomością, która zmroziła mi krew w żyłach.

Bessie, usiądź. Powiedział: „Mój detektyw badał przeszłość twojej synowej i odkryliśmy kilka rzeczy, o których powinnaś wiedzieć”.

Siedziałem już przy kuchennym stole, ale mocniej ścisnąłem telefon.

Jakiego rodzaju rzeczy?

Lennox ma podobny schemat zachowań. Zanim wyszła za mąż za twojego syna, była zaręczona z dwoma innymi mężczyznami. Oba związki zakończyły się, gdy mężczyźni odkryli, że bez ich zgody korzystała z ich kart kredytowych. W jednym przypadku zadłużyła się na ponad 50 000 dolarów, zanim mężczyzna się o tym dowiedział.

Serce mi się ścisnęło.

Czy Terrence o tym wie?

Nie sądzę. Ona jest bardzo dobra w zacieraniu śladów.

Ale to nie wszystko.

Butik, w który zainwestowała, nie istnieje. Mój detektyw nie znalazł żadnej licencji biznesowej, żadnego sklepu, żadnego dowodu na to, że ten butik to coś więcej niż sposób na zdobycie 300 000 dolarów za darmo dla jej przyjaciółki.

Poczułem się chory.

Więc pieniądze po prostu zniknęły.

Wygląda na to, że tak.

A Bessie, jest coś jeszcze, coś gorszego.

Przygotowałem się.

Ma romans od co najmniej 6 miesięcy, a może i dłużej. Mężczyzna jest żonaty, bogaty, a ona wykorzystuje pieniądze twojego syna, żeby utrzymać ich związek. Drogie klejnoty, wizyty w spa, dbanie o samochód – to wszystko było częścią podtrzymywania relacji z tym drugim mężczyzną.

Pokój zawirował wokół mnie.

Złapałem się krawędzi stołu, żeby nie stracić równowagi.

Mój syn, mój porządny, pracowity syn, został całkowicie zniszczony przez kobietę, która traktowała go jak bankomat, zdradzając go jednocześnie z kimś innym.

Czy mój syn wie o romansie?

Nie sądzę.

Ale Bessie, mężczyzna, z którym się spotykała, kończy ten związek. Mój detektyw rozmawiał z jego żoną, która dowiedziała się o romansie i postawiła mu ultimatum.

Dlatego Lennox nagle zaczął rozpaczliwie potrzebować pieniędzy i miejsca, w którym mógłby się zatrzymać.

Jej sponsor ją odrzucił.

Zamknąłem oczy, przetwarzając tę ​​informację.

Teraz wszystko nabrało sensu.

Nagła potrzeba sprzedaży domu, bezmyślne wydawanie pieniędzy, desperacja, gdy nie zgodziłam się, żeby u mnie zamieszkali.

Lennox nie był tylko nieodpowiedzialny w kwestii pieniędzy.

Była drapieżcą, który systematycznie niszczył życie mojego syna, aby zdobyć fundusze na swój romans.

Co robimy z tymi informacjami?

Zapytałem.

Używamy tego.

W pozwie możemy argumentować, że pieniądze uzyskano za pomocą oszustwa i podstępu.

Możemy go również wykorzystać, aby mieć pewność, że Twój syn dokładnie wie, z kim się ożenił.

Tego popołudnia doręczyciel dokumentów dostarczył dokumenty do motelu, w którym zatrzymali się Terrence i Lennox.