Mój rozwiedziony mąż parsknął śmiechem i rzucił mi starą poduszkę. Kiedy otworzyłam ją, żeby ją wyprać, byłam zdumiona, co było w środku…

Héctor i ja byliśmy małżeństwem przez pięć lat. Od dnia, w którym zostałam jego żoną, przyzwyczaiłam się do jego zimnych słów i obojętnego spojrzenia. Héctor nie był ani agresywny, ani głośny, ale jego apatia ciążyła mi z każdym dniem coraz bardziej.

Po ślubie zamieszkaliśmy w domu jego rodziców w dzielnicy Mexico City.

Każdego ranka wstawałam wcześnie, żeby gotować, prać i sprzątać.

Każdej nocy siadałam i czekałam, aż wróci do domu, i słyszałam, jak mówi:

„Tak, już jadłem.”

Często zastanawiałem się, czy to małżeństwo różni się od bycia najemcą. Próbowałem budować, próbowałem kochać, ale w zamian dostałem tylko niewidzialną pustkę, której nie mogłem wypełnić.

Pewnego dnia Héctor wrócił do domu z zimną i pozbawioną wyrazu twarzą.

Usiadł naprzeciwko mnie, wręczył mi papiery rozwodowe i powiedział ostro: „Podpisz je. Nie chcę już dłużej marnować czasu żadnego z nas”.

Zamarłam, ale nie byłam zaskoczona. Ze łzami w oczach, drżącą ręką chwyciłam długopis. Wszystkie wspomnienia czekania na niego przy stole, bólu brzucha, który znosiłam samotnie w środku nocy, nagle powróciły niczym głębokie rany.

Po podpisaniu umowy spakowałem swoje rzeczy.

W jego domu nie było niczego, co należało do mnie, za wyjątkiem kilku ubrań i starej poduszki, z którą zawsze spałem.