Mój ojciec wyrzucił mnie z domu, kiedy dowiedział się, że jestem w ciąży. Osiemnaście lat później odwiedził go mój syn.

Znalazłem zaniedbaną kawalerkę na obrzeżach miasta. W ścianach roiło się od karaluchów, a ogrzewanie działało tylko wtedy, gdy chciało, ale było moje. Pracowałem na nocnych zmianach, sprzątając biurowce. W ciągu dnia układałem towary na półkach w supermarkecie, aż brzuch mi się rozrósł i plecy odmówiły posłuszeństwa.

Rodziłam sama. Bez baby shower. Bez rodziny czekającej przed salą porodową. Tylko zmęczona, drżąca młoda kobieta z noworodkiem na rękach i szepczącą obietnicę: „Będzie dobrze. Nieważne, co się stanie, wszystko będzie dobrze”.

I tak też się stało.

Liam był dla mnie wszystkim.

Jak tylko nauczył się chodzić, szedł ze mną, ściskając ściereczkę kuchenną lub plastikowe monety, podczas gdy ja liczyłem banknoty. Nigdy nie ukrywałem, jak bardzo brakowało mu pieniędzy – sam się o tym przekonał.

„Mamo” – zapytał kiedyś, mając zaledwie pięć lat – „czy mamy wystarczająco pieniędzy, żeby zapłacić za prąd w tym miesiącu?”

Zakrztusiłem się odpowiedzią.

W wieku piętnastu lat pracował na pół etatu w lokalnym warsztacie naprawczym.

Stał się tak dobry, że klienci zaczęli pytać o niego po imieniu – nie właściciela, nie doświadczonych techników, ale nastolatka z dłońmi umazanymi olejem i cichą pewnością siebie.

Do siedemnastego roku życia zaoszczędził wystarczająco dużo, żeby kupić używanego pickupa – w pełni spłaconego. Żadnego kredytu. Żadnej pomocy. Tylko wytrwałość i długie godziny pracy. Nigdy nie narzekał. Po prostu robił to, co trzeba było zrobić.

Oszczędzał też pieniądze, aby otworzyć własny warsztat samochodowy, marzenie, które miał nadzieję zrealizować do osiemnastego roku życia.

Byłem z niego dumny, nie tylko za jego pracę, ale także za zachowanie. Za dyscyplinę, serce i wizję. Wiedziałem, że bez względu na to, jakie marzenie miał, będzie dążył do niego ze wszystkich sił i je osiągnie.