Mój ojciec wyrzucił mnie z domu, kiedy dowiedział się, że jestem w ciąży. Osiemnaście lat później odwiedził go mój syn.

Kiedy więc zbliżały się jego 18. urodziny i zapytałam go, czego chciałby – tortu, kolacji, przyjaciół – spodziewałam się, że wzruszy ramionami albo zażartuje, że potrzebuje dnia wolnego.

Zamiast tego spojrzał na mnie i powiedział: „Chcę pojechać do dziadka”.

Nigdy nie ukrywałam przed nim, kim był jego dziadek. Nie wierzyłam w znoszenie wstydu mojego ojca, bo jeśli ktokolwiek powinien się wstydzić, to ten, który porzucił własną córkę, kiedy najbardziej go potrzebowała.

Mimo wszystko nigdy nie sądziłam, że Liam będzie chciał go poznać.

Mój ojciec miał mnóstwo okazji, żeby się z nami skontaktować, ulżyć nam w ciężarze życia, nawet na odległość. Telefon. Czek. Dobre słowo. Ale nigdy tego nie zrobił.

Ani razu.

Więc spojrzałem na mojego dużego chłopca i zapytałem: „Jesteś pewien?”

Skinął głową bez wahania. „Nie muszę na niego krzyczeć” – powiedział spokojnie. „Wystarczy, że spojrzę mu w oczy”.

Nie zadawałem dalszych pytań.