Mój młodszy brat zażądał zwrotu połowy moich należności w drodze mediacji, ale gdy pokazałem mu jeden dokument, on…

Jechałem ciężarówką do domu po wizycie na budowie. „Co z tym?”

„Ta obiecana akcja.”

Prawie zjechałem z Crowchild Trail. „Co?”

„Tata zawsze powtarzał, że ten biznes jest dla nas obojga. To rodzinne dziedzictwo. Powtarzał mi to dziesiątki razy przez lata”.

„Marcus, zbudowałem ten biznes. Tata dał mi 8000 dolarów w 1982 roku. To był jego wkład. Cała reszta to czterdzieści trzy lata mojego życia”.

„Tata powiedział, że to rodzinny biznes. Rodzinny. To dotyczy również mnie.”

„Marcus, nie przepracowałeś ani jednego dnia w Morrison Carpentry.”

„Nieważne. Obietnica taty ma znaczenie. Byłem cierpliwy. Pozwoliłem ci zarządzać sprawami, podejmować decyzje, ale teraz czas sformalizować umowę. Chcę pięćdziesiąt procent udziałów i chcę to mieć na piśmie”.

Wjechałem na parking Tim Hortons. „Marcus, mówisz serio?”

„Śmiertelnie poważnie. Miałeś czterdzieści trzy lata na zbudowanie majątku. Ja pracowałem na uczelni i zarabiałem ułamek tego, co ty. Tata o tym wiedział. Chciał zrównoważyć sytuację. Mówił mi, David. Wielokrotnie. Ten biznes jest dla obu moich synów”.

„Nawet jeśli tata tak powiedział, w co wątpię, prawnie nic to nie znaczy. Firma jest zarejestrowana na moje nazwisko. Mam zeznania podatkowe z czterdziestu trzech lat – wszystko. To moje.”

„Zobaczymy, co powie prawnik. Daję ci szansę, żebyś zrobił to jak należy, David. Po rodzinnemu. Partnerstwo pół na pół albo złożę pozew o to, co obiecał mi tata”.

Rozłączył się. Siedziałem tam przez godzinę, obserwując ludzi wchodzących i wychodzących na kawę i Timbity, próbując ogarnąć to, co się właśnie wydarzyło. Mój młodszy brat, którego dorastałem, któremu pomagałem opłacić studia drugiego stopnia, kiedy było ciężko, który nigdy nie interesował się moim biznesem, groził mi pozwem.

Zadzwoniłem do mojej żony, Jennifer. Byliśmy małżeństwem od trzydziestu ośmiu lat, wychowaliśmy dwójkę dzieci, które teraz mają po trzydzieści lat i własne rodziny.

„On blefuje” – powiedziała. „Marcus nie jest tą osobą. To twój brat”.

Ale nie blefował. Dwa tygodnie później otrzymałem pozew od kancelarii prawnej z Edmonton. Marcus pozwał mnie o pięćdziesiąt procent udziałów w Morrison Custom Carpentry, twierdząc, że nasz ojciec złożył ustną obietnicę, że firma zostanie podzielona po równo między jego synów, a obietnica ta stanowiła wiążącą umowę. Domagał się również 600 000 dolarów odszkodowania za swój teoretyczny udział w firmie w ciągu ostatnich dziesięciu lat.

Roszczenie liczyło dziewięćdziesiąt trzy strony. Przedstawiało mnie jako manipulującego starszego brata, który wykorzystywał zasoby rodzinne i faworyzowanie rodziców, by zbudować firmę, która prawnie należała do nas obojga. Twierdziło, że systematycznie wykluczałem Marcusa z podejmowania decyzji biznesowych. Twierdziło, że tata wielokrotnie i konsekwentnie obiecywał Marcusowi połowę firmy, wymieniając konkretne daty i rozmowy. Przeczytałem to trzy razy, za każdym razem czując się coraz gorzej. Daty były prawdziwe – Boże Narodzenie 2015, Święto Dziękczynienia 2018, siedemdziesiąte urodziny taty w 2019 – ale rozmowy? Nie przypominałem sobie, żeby tata kiedykolwiek coś takiego powiedział. A byłem na wszystkich tych spotkaniach rodzinnych. Na pewno bym usłyszał, gdyby tata obiecał Marcusowi połowę mojego biznesu.

Zatrudniłem prawniczkę, Patricię Wong, jedną z najlepszych adwokatek procesowych w Calgary. Przeczytała pozew i zacisnęła usta.

„To będzie kosztowne, Davidzie. Najpierw domaga się obowiązkowej mediacji, która jest standardem w Albercie w przypadku sporów handlowych o wartości poniżej pięciu milionów. Jeśli mediacja się nie powiedzie, pójdziemy do sądu”.

„Czy on może wygrać? Czy naprawdę można wygrać interesy słowną obietnicą?”

„W Albercie jest to trudne, ale nie niemożliwe. Jeśli uda mu się udowodnić, że twój ojciec złożył jasną, konkretną obietnicę mającą na celu stworzenie zobowiązań prawnych i że Marcus powoływał się na tę obietnicę na swoją niekorzyść, to tak – nazywa się to estoppelem obietnicy. Ale ciężar dowodu jest wysoki”.

„A co z rejestracją firmy? Z moimi zeznaniami podatkowymi? Czterdzieści trzy lata jako jedyny właściciel?”

„To nam pomaga, absolutnie. Ale jeśli sędzia uzna, że ​​twój ojciec złożył wiążącą obietnicę, dokumenty własnościowe mogą nie mieć znaczenia. Pytanie brzmi: czy twój ojciec obiecał Marcusowi połowę firmy?”

Zastanowiłem się nad tym. Tata kilka razy przez lata powtarzał: „To biznes dla moich synów” – zazwyczaj po kilku piwach w Boże Narodzenie – mówiąc o dziedzictwie i rodzinie. Ale nigdy nie było to konkretne. Nigdy nie brzmiało: „Marcus, twoja połowa”. To był niejasny sentymentalizm starego człowieka, który chciał, żeby jego synowie się dogadywali.

„Może” – przyznałem. „Tata mówił różne rzeczy przez lata, ale nic konkretnego. Nic prawnego”.

Patricia skinęła głową. „Na to właśnie liczy Marcus. Ta niejasność działa na jego korzyść. On może twierdzić, że tata miał na myśli własność. Ty możesz twierdzić, że tata miał na myśli dziedzictwo emocjonalne. Staje się to „on powiedział, on powiedział” – tyle że twojego ojca tu nie ma, żeby to wyjaśnić”.

„Więc co robimy?”

„Idziemy do mediacji i mamy nadzieję, że uda nam się dojść do rozsądnego porozumienia. Jeśli nie, przygotowujemy się do rozprawy. Zaczynamy gromadzić wszelką dokumentację – dokumenty biznesowe, dokumenty rejestracyjne, listy i e-maile od twojego ojca, świadków, którzy słyszeli te rzekome obietnice”.

Przez następny miesiąc przeglądałem dokumenty z czterdziestu trzech lat. Znalazłem oryginalny czek na 8000 dolarów od taty z października 1982 roku. Znalazłem listy, które tata wysyłał mi przez lata – kartki urodzinowe i świąteczne. W jednym z 1995 roku napisano: „Jestem dumny z tego, co zbudowałeś, synu. Stworzyłeś coś wyjątkowego”. W innym, z 2007 roku, napisano: „Morrison Carpentry to dowód twojej ciężkiej pracy i wizji”. W żadnym nie wspomniano o Marcusie. W żadnym nie wspomniano o współwłasności.

Zadzwoniłem do ośrodka dla osób z zaburzeniami pamięci mojej mamy i próbowałem z nią o tym porozmawiać. Miała zły dzień.

„Kim jesteś?” zapytała.

„Gdzie jest Harold?”

Harold był moim ojcem. Prosiła o niego od trzech lat.

Mediacja miała się odbyć pod koniec listopada, prawie rok po śmierci taty. Mediatorką była Diane Chen, sześćdziesięcioletnia była sędzia specjalizująca się w sporach rodzinnych. Była bardzo polecana. Pierwsza sesja odbyła się w nudnej sali konferencyjnej w biurowcu w centrum Calgary. Marcus przyjechał ze swoim prawnikiem, elegancko ubranym Richardem Thorne’em z Edmonton. Siedzieli naprzeciwko mnie i Patricii, jakbyśmy negocjowali fuzję korporacyjną, a nie rozbijali rodzinę.

Diane zaczęła od standardowej przemowy. „Jestem tu po to, by pomóc w znalezieniu rozwiązania, które obie strony będą mogły zaakceptować. To nie jest sala sądowa. Nie mogę nikogo do niczego zmusić, ale mogę pomóc wam znaleźć wspólny język”. Mała przypinka z flagą Stanów Zjednoczonych na jej teczce – pozostałość po konferencji Amerykańskiego Stowarzyszenia Adwokackiego, w której uczestniczyła – jedna z tych transgranicznych rzeczy, które przypomniały mi, jak często nasze projekty przekraczały granice Stanów Zjednoczonych, wypełniając formularze 1099 dla klientów z Montany i zaopatrując się w sprzęt z Ohio. Biznes w Ameryce Północnej jest pod tym względem chaotyczny.

Pierwszy odezwał się Marcus, jego głos był spokojny i rozsądny, taki sam, jakiego zapewne używał wykładając ekonomię studentom.

„David, nie chcę, żeby to było wrogie. Jesteśmy braćmi. Ale tata złożył obietnicę i musisz jej dotrzymać. Wielokrotnie mi powtarzał, że ten biznes jest dla nas obu. Widział moją karierę akademicką, widział, że nie zarabiam tyle, co ty, i chciał to zrównoważyć. Takie było jego życzenie”.

Wpatrywałam się w niego. Wyglądał szczerze. To było najgorsze. Wydawał się naprawdę w to wierzyć.

„Marcus, prowadzę Morrison Carpentry od czterdziestu trzech lat. Nigdy tam nie pracowałeś. Nigdy nawet nie odwiedziłeś warsztatu. Kiedy niby ta obietnica się ziściła?”

„To nie była pojedyncza rozmowa, David. To były lata rozmów. Tata rozmawiał ze mną o firmie, o tym, że jest ona majątkiem rodziny, że chce, aby jego obaj synowie mieli zapewnioną opiekę. Konkretne momenty są w oświadczeniu – Boże Narodzenie 2015: posadził mnie i powiedział: »Marcus, nie martw się. Firma będzie dla ciebie. David wie, że to dla obu moich synów«. Święto Dziękczynienia 2018 – to samo. Jego siedemdziesiąte urodziny – powtórzył to samo”.