Mój mąż zostawił mnie na poboczu drogi ze słowami: „Jesteś dla nikogo bezwartościowa”.

Myślał, że mnie pokonał. Ale tak naprawdę, to właśnie wtedy zacząłem wygrywać.

Kilka dni później, na opustoszałej drodze niedaleko Barcelony, po odebraniu telefonu z informacją, że mój prawnik zablokował sprzedaż, Alberto wypchnął mnie z samochodu, krzycząc na pożegnanie:

„Nikt cię nie kocha!”

Kurz wzbijany przez koła wciąż unosił się w powietrzu, gdy wyciągnąłem telefon z torby. Miałem już wybrany numer Weissa.

„Panie Aleksandrze?” Jestem Klara. Nadszedł czas. Potrzebuję pańskiej pomocy.

Nie pytał mnie o nic więcej. Poprosił mnie tylko o podanie swojej lokalizacji. Niecałą godzinę później na pustej drodze pojawiła się czarna limuzyna.

Szofer wysiadł, otworzył drzwi i zaprosił mnie do środka.

W środku pachniało twardym drewnem i skórą. Przede mną stał Alejandro Gutiérrez, mężczyzna o srebrnych włosach i przenikliwym spojrzeniu.

„Twoja babcia zawsze mówiła, że ​​jesteś o wiele silniejszy, niż wyglądasz. Czekałem na ten moment”.

Uśmiechnąłem się gorzko.

„Silny? Teraz czuję się rozbity.”

„Nie, Claro. To, co czujesz, to początek twojego odrodzenia.

W kolejnych dniach Alejandro oddał mi do dyspozycji sieć prawników i doradców finansowych.

Dzięki nim odkryłem prawdę: Alberto był pogrążony w długach, jego tak zwany „biznes” był jedynie fasadą, mającą na celu ukrycie niespłacalnych pożyczek.

Jego jedynym planem było zmuszenie mnie do sprzedaży mieszkania, które odziedziczył po mojej babci w Madrycie, aby pokryć swoje rachunki.

Dzięki pomocy Gutiérreza udało nam się prawnie zablokować wszelkie próby sprzedaży.

Zebraliśmy również dowody oszustwa, którego Alberto dopuścił się ze swoim partnerem, Ricardo Sánchezem.

Wymiar sprawiedliwości zareagował błyskawicznie i w ciągu kilku tygodni cały jego świat legł w gruzach.

Dwa miesiące później Alberto nie nosił już drogich garniturów i nie miał ujmującego uśmiechu.

Ukrywał się przed wierzycielami, podczas gdy Ricardo zmagał się z pozwami i kompromitującymi nagłówkami. Jego matka, Lucía, spuszczała głowę, gdy wpadliśmy na siebie w dzielnicy Salamanca, unikając mojego wzroku.

Ja natomiast po raz pierwszy odetchnąłem swobodnie.

Alejandro nie tylko mnie chronił, ale także zasugerował, abym zainwestował część spadku w coś własnego.