Mój mąż zostawił mnie na poboczu drogi ze słowami: „Jesteś dla nikogo bezwartościowa”.

I tak spełniłem stare marzenie: otworzyłem galerię sztuki w sercu Madrytu.

W noc otwarcia reflektory oświetliły fasadę, a w salach muzycznych wystąpił kwartet smyczkowy.

Wokół mnie kręcili się przyjaciele, artyści i krytycy. Miałam na sobie elegancką sukienkę i trzymałam w ręku kieliszek Rioja.

W tle zobaczyłem Alberta.

Jego garnitur był pognieciony, a twarz zmęczona. Próbował podejść, ale ochroniarze uprzejmie go zatrzymali.

Spojrzałem mu prosto w oczy, uniosłem brwi i wskazałem na duży znak wiszący nad wejściem do galerii:

„To moja twierdza. I nikt jej nie zburzy.”

Po raz pierwszy od dawna poczułam spokój. Nie byłam już kobietą porzuconą na autostradzie ani upokorzoną żoną. Byłam Clarą Martínez, panią swojego losu.

I zrozumiałem prostą prawdę: czasami trzeba stracić wszystko, żeby odzyskać wolność.