Mój mąż zostawił mnie na poboczu drogi ze słowami: „Jesteś dla nikogo bezwartościowa”.

Mój mąż zostawił mnie na poboczu drogi ze słowami: „Jesteś dla nikogo bezwartościowa”. Ale godzinę później limuzyna, którą widział tylko w filmach, zatrzymała się przede mną…

„Sprzedaj. I proszę, Klaro, bez tych twoich dramatycznych westchnień” – głos Alberta, mojego męża, przeciął powietrze, gdy patrzyłam przez okno na stare kasztanowce. Te same, pod którymi jako dziecko chowałam karteczki z sekretami.

„Alberto, mówiłem ci… zgodziliśmy się nie poruszać tego tematu ponownie”.
„Zgodziłeś się? Z nikim się nie zgadzałem. Dałem ci tylko czas na zaakceptowanie nieuniknionego”.

Przechadzałem się po mieszkaniu, które odziedziczyłem po babci, przesuwając palcem po zakurzonej pokrywie fortepianu, jakbym oceniał towar gotowy do sprzedaży.

„Dla mnie to miejsce to nie tylko mieszkanie. To wspomnienie.”

„Nie da się żyć wspomnieniami. Potrzebuję kapitału”. „A może wolałbyś, żebyśmy na zawsze pozostali uwięzieni z biurową pensją?”