„Mój mąż wylał mi wino na głowę podczas kolacji – jego matka się śmiała… Ale nie spodziewali się tego, co zrobiłam później”

Skinęła głową. „A ja wciąż próbowałam to jakoś naprawić”.
Delikatnie ścisnął jej dłoń. „Już nie. Jesteś w domu”.

Mijały tygodnie. Celeste wyzdrowiała. Dzięki cichemu wsparciu ojca odzyskała spokój i pewność siebie. Pewnego popołudnia, gdy siedzieli w jego gabinecie, Edward położył teczkę na stole.
„Wygląda na to, że firma twojego męża tonie. Błaga o nowych inwestorów. Wczoraj wysłał tę propozycję do mojego biura”.

Celeste powoli przewracała strony. Desperacja Nicholasa była wyraźna.
„Potrzebuje dwóch milionów, żeby przeżyć” – kontynuował Edward. „Jeśli zainwestujemy, będziemy mieli pakiet kontrolny”.

Na jej ustach pojawił się delikatny uśmiech. „W takim razie zainwestujemy. Ale zarejestruj to na moje nazwisko”.

Miesiąc później Celeste Harding została milczącym udziałowcem większościowym firmy Nicholasa. Nie miał o tym pojęcia. Nadal paradował jako pewny siebie prezes, aż do dnia, w którym zwołano pilne zebranie.

Kiedy Nicholas wszedł do sali konferencyjnej, jego pewność siebie zgasła. Na czele stołu, spokojna i opanowana, siedziała Celeste.
Zamarł. „Celeste? Co ty tu robisz?”

Zacisnęła dłonie. „Spóźnił się pan, panie Price. Zaczynajmy.”

Rozejrzał się zmieszany. „Co się dzieje?”
„Firma” – powiedziała gładko – „została przejęta w zeszłym miesiącu. Jestem nowym większościowym właścicielem. Co oznacza, że ​​od tej chwili będziesz podlegał mnie”.

Evelyn, siedząca w kącie, jęknęła. „Oszukałaś nas!”
Celeste spojrzała jej w oczy. „Nie. Po prostu przestałam udawać małą”.