„Mój mąż wylał mi wino na głowę podczas kolacji – jego matka się śmiała… Ale nie spodziewali się tego, co zrobiłam później”

Nicholas próbował się roześmiać, ale głos mu się załamał. „Nie możesz po prostu…”.
„Już to zrobiłam” – przerwała mu. „Zawsze mi mówiłeś, że bez ciebie będę niczym. Wygląda na to, że było odwrotnie”.

Pod koniec tygodnia zarząd zagłosował za odwołaniem Nicholasa ze stanowiska dyrektora generalnego za zaniedbania i nieprofesjonalne postępowanie. Evelyn zadzwoniła, błagając o litość. Celeste słuchała w milczeniu, po czym powiedziała: „Godność to nie coś, co można odebrać innym. To coś, na co trzeba zapracować”.

Później tej nocy dołączyła do ojca w jego bibliotece.
„Stało się” – powiedziała cicho.
Edward się uśmiechnął. „Nie zniszczyłaś ich, Celeste. Po prostu przypomniałaś im, kim jesteś”.

Miesiące później, pod jej kierownictwem, firma rozkwitła. Jej pracownicy podziwiali jej uczciwość i spokojną siłę. A kiedy dziennikarze pytali ją o jej niezwykłą przemianę, odpowiadała tylko: „Wszystko zaczęło się od dnia, w którym odeszłam od ludzi, którzy mylili dobroć ze słabością”.

Po drugiej stronie miasta, w skromnym mieszkaniu, Nicholas i Evelyn żyli spokojnie, prześladowani wspomnieniem kobiety, którą kiedyś upokorzyli.

Bo Celeste nie pokonała ich nienawiścią. Pokonała ich z wdziękiem i sukcesem.