MÓJ MĄŻ OBIECAŁ MI WIELKĄ NIESPODZIANKĘ NA NASZE 55. WSPÓLNE BOŻE NARODZENIE – ALE ZMARŁ DWA MIESIĄCE WCZEŚNIEJ. W BOŻE NARODZENIE, GDY BYŁAM W KOŚCIELE, PODSZEDŁ DO MNIE NIEZNAJOMY I PODAŁ MI DZIENNIK. NA PIERWSZEJ STRONIE WIDZIAŁ: „MYŚLAŁEŚ, ŻE NIE DOTRZYMAM OBIETNICY? POSTĘPUJ ZGODNIE Z INSTRUKCJAMI NA NASTĘPNYCH STRONACH… I NIE MÓW O TYM NASZYM DZIECIOM”.

Poznałam Roberta Hale’a, gdy miałam dwadzieścia dwa lata i przez pięćdziesiąt pięć świąt Bożego Narodzenia zbudowaliśmy życie, które wydawało się stabilne, zwyczajne i głęboko kochane. Nigdy nie był efekciarski, nigdy dramatyczny, ale dwa miesiące przed naszymi pięćdziesiątymi piątymi wspólnymi świętami Bożego Narodzenia uścisnął mi dłoń w szpitalu i powiedział: „W tym roku jestem ci winien wielką niespodziankę”. Zbagatelizowałam to, bo był chory, bo niespodzianki wydawały się błahe w porównaniu z cichym strachem, który oboje nosiliśmy w sobie. Zmarł w październiku.

W grudniu przechodziłam przez dni jak gość we własnym życiu. Poranek Bożego Narodzenia i tak nadszedł. Poszłam do kościoła sama, usiadłam w naszej zwykłej ławce i starałam się śpiewać bez załamywania głosu. Po nabożeństwie, gdy ludzie ściskali się i składali kondolencje, podszedł do mnie nieznany mi mężczyzna. Był wysoki, miał około czterdziestki i był ubrany w prosty szary płaszcz.

„Margaret Hale?” zapytał.

Skinęłam głową, czując się nieswojo.

Podał mi mały, oprawiony w skórę pamiętnik. „Prosił, żebym ci to dzisiaj dał. Powiedział, że zrozumiesz”.